Zijnsvariaties, Verbovelden

[p. 48]

[p. 49]

Velaar idioom

Hij heeft weer de hele ochtend geregend,

de man

met zijn mentaliteit van kwakkelwinter.
Zelfs de plastic bloemen verwelken.

Rondslingerende

leefselresten, langzaam verterende.

Hun zware geur.

Mistroostig schokschoudert hij zich

door een kudde zondebokken

die zich al mekkerend van hun schuldenlast ontdoen.

Al parodiërend mekkert hij even mee.

En zie, het verlicht ook zijn geest;

zijn omwolkte voorhoofd

klaart op. Openbloeiende wildlingen. Op het speelveld
- tussen planetaire Cuscolijnen -

ruimtewezens van hoge resolutie,

jonglerend met kleurige klankstenen,

langzaam overgaande

in zwermen eendagsvlinders,

wimperfladderende.

*

[p. 50]

[p. 51]

 

En hij, als een uit dode taal opgewekte

 

- meestamelend, mee articulerend in een hemzelf

 

vreemd velaar idioom -,

 

vervolgt zijn onzekere weg in het ontstaande taalschap

 

van een heel andere logosfeer.

 

 

 

*

 

 

 

Koor van eureka's.