Persoon/Onpersoon

[p. 227]

Lady Godiva op scooter

Op je scooter van bloemen,
je beweegreden
die geen remmingen kent,
rijd, rijd.

Stel je claxon af
op een zo hoge frekwentie,
dat de glurende ruiten springen
en de gezichten rood worden als schaamrode rozen.

Rijd, rijd zo dicht langs hen heen
dat de politieagenten gedichten gaan schrijven
die ze des avonds met gemotoriseerde stem
aan hun vrouwen voorlezen
en de direkteur van de Universiteitsbibliotheek, geprikkeld,
zijn hoed afneemt
om zich de literatuur van het voorhoofd te wissen.

Rijd dan; want dit is een land overvloeiende
van melk en erotiek, waar zelfs
de eenvoudigste denkbeelden baden in komkommermelk
en de koningen zich niet bekommeren om oorlogen en ouderworden.

Rijd dan, rijd, op je mensvormig veulen
dat geen dorst kent naar verten
onbereikbaar,
alleen de hand van zijn herschepper
die zijn temperament regelt,
zijn vooruitstrevende dromen bedwingt,
zijn kosmische manen trimt. -

De wind die ontspringt in een bloem
wordt een kunstzinnige bloem in je haar,

[p. 228]

 

de bomen - oude jezuïeten en dominees - buígende bomen

 

waarvan het loof je borsten kust;

 

de zon met een opgewonden vinger telt een voor een je rugwervels,

 

en als er eens een hand tegen je been waait

 

denk niet dat het een afgewaaid blad is,

 

het is de goedkeurende hand van Adriaan Morriën.

 

 

 

Rijd dan, rijd, want dit land kent geen grenzen,

 

geen goden als douanes, ogen

 

waar niemand achter staat.

 

Geen architektuur, koel, bedwingt je, geen

 

plantengroei, tam of wild, beheerst je

 

en geen vurig woord met een zwaard houdt de weg versperd.

 

 

 

Rijd dan, rijd, rijd - immers wij zijn

 

de eenvoudigen van lichaam

 

van wie gezongen is

 

dat zij de aarde zullen erven -