Persoon/Onpersoon

[p. 225]

Puck in ‘Een midzomernachtsdroom’
of
Sociologie van de minnaar

Je werpt me soms een hand toe
voorbijsuizend in een voetganger
of ondeugend opduikend uit een boek.
Je rijdt door mij heen als een lachende auto
en ik merk het niet eens. Werkelijk,
je bedriegt mij met mijzelf.

Dan speel ik voorzichtig een toneelspeler
die zich betrapt weet.
Door mijn vier ogen kijk je naar hem,
ernstig,
en ik steel een agent van politie voor je
om mij te vangen,
en fijne agent van moraal.

Spreek je, woorden springen
als officieren in de houding,
koop je iets, je koopt de allerzotste droom
en je proklamaties, nooit op schrift gesteld,
doen alle ministers rinkelen van het lachen
omdat ze alleen voor mij waar zijn.

Ik schud je woorden als waterdruppels af en
speel opnieuw een toneelspeler,
éen die zich betrapt weet.
Door mijn vier ogen kijk je naar hem - wantrouwend -
en weer steel ik een agent van politie voor je
om mij te vangen.
Een fijne agent van moraal.

Kijk, zozeer bedrieg je mij
met mijzelf.