Persoon/Onpersoon

[p. 217]

Bloeitijd

Nu is de lucht met blauwe denkbeelden overtrokken,
de avond als een avond werkelijk is:
licht, koel, hulpvaardig.
Ik strijk je over je haar.

Je haar is veilig; bloemen zijn overal aanwezig.
Je handen zijn overal aanwezig.
In je stoel lees je me als een krant.

Je legt de krant weg: adem
die je inhoudt, uitademt, inhoudt;
vormt. Wèl ben je een glasblazer van geboorte,
jij; wind, zo voorzichtig
als een morgen. - Hoor,

de wind steekt op, ik sta op; ik ben iets. Een bloem.
Ik groei.
Ik heb een nog uiterst ranke stengel om mee te lopen,
net als de wind. En ik loop,
heel voorzichtig, ik zie,
zie je -
zie, ik ben helemaal doorzichtig.