Persoon/Onpersoon

[p. 176]

H-bom

Diezelfde dag nog,
toen wij samen
op een straathoek stonden te regenen,
nietsnuttend,
kleumend,
langzaam maar zeker verkleurend
in een wereld vol tochtige voorbijgangers voorbijgangers
- het asfalt kefte als een fiets; drie vier
slanke forforvogels zweefden geruisloos uit een openstaande etalage;
in trams vol rijzige paddestoelen weerlichtte het
en ergens brulde een enorme foto, met een mond als een hond
‘Sta stil; wil!’ - diezelfde dag nog,
met een geraas als van ijzerwater
en armen van krijsend licht
brak een der hartstochtelijke
metalen zonnen door. Toen,
de eeuwenoude bomen van geboorte, huizen van vlees en bloed,
bomen onpasselijk van geboorte, haringstalletjes, lantarens,
wijze vreemdelingen,
vreemdelingen wijzer dan alle bomen van geboortevergeestelijkte
stadsmeeuwen, standbeelden als dode akteurs, onwettige agenten,
alles wat in een 1-sekonde stad is te zien
ving aan te trillen
en ik herkende het niet.
Ik herkende het niet; ik herkende niets;
ik had mijn schaduw verloren,
als de stad zijn verliefde konkrete muziek

Hij zag nog

hoe voetgangers vloeiden die hij herkende
in elkaar, wazig, tevreden pratend

[p. 177]

 

met de ogen van een ander. Het regende ogen. Hij zag het; motoren,

 

luidkeelse engelen zelf, wiekten als hem vreemde verbaasde

 

engelen hun eigen gele verschijningen

 

voorbij; de doden stonden op; standbeelden stonden op; wandelden

 

die nooit gelopen hadden, over de perken, lichtten

 

hun hoed op, die nooit geleefd hadden.

 

 

 

En plotseling had iedereen te eten: vuur, geest, meer vuur; steen -

 

te drinken. - Toen, als laatste

 

ook de stationsklok verhief zich, cirkelde stralend

 

de hemel in, met een gezicht als een hyacint,

 

een gezicht als een vroeg grijze, vroeg kalende zon...

 

 

 

De droevige machines bleven nog even onweren.

 

Daarna werd het stil;

 

stil. - Diezelfde dag nog, als enig onzichtbaar overlevende

 

liep ik verder, de heuvels in; ik regende;

 

ik speelde met een idee. Ik was

 

een bijna vloeibare, nutteloze gedachte.