Persoon/Onpersoon

[p. 135]

When comedy was king
of
De dans der molton onderboeken

Boy o boy, ik
in jacket/een aap in jacket/maar
de wereld weer 35 jaar jonger en ik
35 jaar jonger in het donker.
Ik moet hardop lachen.

Alle tweevoeters bewegen zich zo snel zo snel
dat ik ze onmogelijk bij kan houden
met mijn sekondenwijzer, met mijn handen als honden.
Kijk, alle mensen zijn tinnen soldaten: ze vallen om
wanneer mijn winderige blik hen aanraakt,
en o, zelfs een glaasje water werkt hilarisch
bij herhaling genoten.

Nu gaan wij autoos demonteren,
nu begeven wij ons in een wippende two-step
tussen emigranten die drachtig zijn van toekomstvisioenen
of drijven op een magische divan
de erotiek tegemoet tussen rietstengels als oude tantes.

De dans der zorgeloze broodjes. De Don Quichotterie
van motoren zonder motor. Het handenschudden
van legio 1-mans poppetjes, huppelende agenten,
minutenlang.
Een razende tandem voert naar de hemel heel dicht bij,
waar de komiek woont die wij steeds opnieuw aanbidden
in zijn vorm van eeuwigdurende, onblusbare beweging.

Je lacht erom, jij
een lorgnet als ouwel in je mond,
maar in een ononderbroken gevecht van molton onderbroeken,

[p. 136]

 

van schenenschoppers en vliegende taarten,

 

delven wij het onderspit.

 

Mensen waaien weg (in jacquet), mijn jongensdromen waaien weg (in jacquet),

 

mijn vader waait weg (in jacquet).

 

Alleen The Immortal Baby troont nog

 

hoog boven mijn lachlust.

 

Zijn lach is uitgegroeid tot een forse man.

 

 

 

- Dit is twee wereldoorlogen geleden,

 

en 34 kleine oorlogen.