De noodzaak van het overbodige

125

Kunst en literatuur: het is zoiets als met jezelf telefoneren en altijd de ingesprektoon krijgen.

Het is als tegen jezelf spreken in een microfoon met een koptelefoon over je oren die je woorden vervormd weergeeft.

Het is als je eigen handschrift vervalsen en daarna geen verschil meer zien.

Het is als buikspreken met een buik- of kopstem en de stem niet meer als de jouwe (h)erkennen.

[p. 223]

*

De maatschappij is één grote potlach van mensen. Hoe meer je er van stuk kunt maken hoe machtiger je bent. Op den duur word je bijna een soort superdemocraat die zijn destructiedrift op anderen weet over te dragen en haar gelijkelijk onder de mensen verdeelt. Vervolgens trek je je flaubertijns terug als een god achter zijn vernietigde schepping.

*

Sociale utopie

In de grensgebieden vindt altijd veel heibel plaats; er wordt geschermutseld en sommige apensoorten brullen en borsttrommelen er iedere ochtend na het ontwaken en vóór het ontbijt lustig op los om hun domein te bevestigen of hun latente agressie uit te leven, waarna ze de rest van de dag ontspannen voedsel en woorden vergarend doorbrengen.

*

De taal verorberen is als het verteren van je eigen voorouders. Ik ben rijk aan voorouders, ook prehistorische. Ik heb zelfs voorouders in de toekomst.

*

‘In zekere zin is alles wat een schrijver geproduceerd heeft postuum.’

Kierkegaard: Of-of.