De noodzaak van het overbodige

121

Kunst, literatuur, film, alle kunst: het langzaam smelten van de menselijke ijsbergen - ééntiende boven water, negentiende onder water - in een al warmer wordende zee - ijs dat zich in een heel ijstijdperk heeft gevormd, (alleen boven water zijn we eilanden), smeltend in een al warmer en hoger wordende zee vol onderstromen die ons meevoeren...

Een tijd, een halve tijd en nog een tijd...

*

Alleen bestaan als weerspiegeling.

Het blinken van een onzichtbare vis. Je ziet hem alleen als er een lichtstraal op valt.

En als hij boven komt drijven, zijn witte kwetsbare buik omhoog.

Maar op dat moment is hij niet kwetsbaar meer.

[p. 215]

*

Ik beschuldig u van het verkrachten van mijn voorouders, van het kronen van mijn voorouders, van het idealiseren van volprojecten van mijn voorouders, van het kannibaliseren en verslinden van mijn voorouders. Ik veroordeel u tot taal.

*

De eenzaamheid van de fossiele prehistorische mens: er zijn maar enkele restanten van hem gevonden.

Of nog eenzamer: de laatste spreker van een uitstervende taal: alleen tegen jezelf kun je nog spreken - een aan jezelf geschreven brief op de bus doen of in je eigen brievenbus stoppen.

Een laatste woord tot jezelf op je sterfbed. Vaarwel! Vaarwel!

De eenzaamheid van het eigen idioom - elk idioom. ‘Ik ben in de eenzaamheid van de taal gegaan.’