De noodzaak van het overbodige

17

Een poëtische gedachte is niet een gedachte die poëtisch is of gevoelig of indrukwekkend, maar een gedachte, een dichtregel die poëzie produceert.

Sommige dichtregels blijven in hun eigen gevoelige of indrukwekkende gedachte steken en ontwikkelen niets dan die gedachte.

Hetzelfde geldt in nog sterker mate voor poëtische gevoelens; met poëtische gevoelens wordt de meeste poëzie doodgepoëtiseerd: de taal komt niet tot poëtisch leven.

In goede poëzie is iedere gedachte óók een ‘poëtisch feit’ en ieder gevoel ook of alleen een ‘poëtisch gevoel’.

*

Dat Adam (de eerste mens of onmens) met een a begint, is dat een taalwonder of de vondst van een schrijver die hem niet al te doorzichtig als alef/alfa wilde laten beginnen?

Generatief was een andere variant denkbaar geweest: Ada naast Evo, maar de schrijver was tenslotte een man, die zich

[p. 42]

verkapt aan het hoofd van het alfabet stelde om de taalwereld te gaan beheersen.

Dat het woord adam - Hebreeuws voor mens - er al was zegt niets: secundaire naamgevers richten zich naar het primaire taalwonder en láten zich scheppen via het alfabet, niet via een kluit aarde.

Vandaar ook dat men Eva, d.i. de levengevende, op Adam kon laten volgen in plaats van aan hem vooraf te laten gaan. Ook zij kwam uit het alfabet voort (als een elef, een elf).

*

Een mythe scheppen - geen mythe overnemen -, daarna de mythe vernietigen.

(Een nieuwe mythe scheppen, eventueel met gebruikmaking van oude mythes.)

De droom van een mytholoog: geen realiteit, maar de realiteit van zijn mythe.

De droom van een mythomaan: de mythe van zíjn realiteit of pseudorealiteit.

De mythe van de mythe. (:Een realiteit, of de mythe van een realiteit.)