De geboorte van een geest

[III]

En kruipen: in de donkere ondergrondse gang met in de verte het felle licht van de schijnwerper waar het naar toe wilde - om het te doven? te verteren? te eten? - en terwijl het voortkroop voelde het hoe het zwol, zwart en rond en mollig, tot zijn lichaam de hele ruimte van tegelvloer tot welvende zoldering vulde en, verderzwellend, hoe de spanning in hem toenam en daarmee de druk tegen de wanden en de zoldering: tot hij/het uit de tunnel barstte als een rups uit een cocon of een mol door een grasmat, waarbij het niet alleen het gewelf oplichtte, maar ook de tonnen aarde erboven en de verkeersweg erboven en alles wat er zich op bevond, dit alles tezamen omhoogduwend met zijn machtige rug, waardoor het asfalt over een lengte van honderd meter openbarstte: een spleet die zich snel verlengde en die aarde en puin en auto's en mensen in zich opnam en verzwolg/

-en opspringen, loodrecht de hoogte in, langs gevelversieringen en daklijst, de stad- en provinciewapens, de groene geschubde draak met de gespleten tong, het half uit de bovengevel stekende negerhoofd-en hoger, hoger, tot boven het topje van de kerktoren met de gouden bol en de keizerskroon erop; en daalde luchtig zwevend weer

[p. 289]

omlaag, onderwijl in een prachtige gouden sproeiregen op de stad neerpissend, de urinedruppels glinsterden in de stralen van de ondergaande zon, vernevelden, werden zilverig van kleur en daarna al witter en witter; het verschafte hem een zalig bevrijdend gevoel en zijn blaas was blijkbaar onuitputtelijk rijk aan urine. En neerzwevend door zijn eigen nevel - fijn verdeeld en koel nu - veerde hij neer op het straatoppervlak dat van zacht rubber leek of van jong soepel vel; en schoot opnieuw omhoog, iets minder ver nu, maar hoog genoeg om opnieuw een langgerekte genotvolle regen van witte urine op de stad te kunnen laten neerdalen, en opnieuw -

En herinneren: Tata - tatata... de grote witte glimlach boven mij... en lachen... tatata... en wippen wippen trappelen en / zweven en zuigen tutu... en herinneren

Je moet me maar nemen zoals... en: Wie denk je wel... en: Soms denk ik...

- / Een vrachtauto reed over zijn uitgegroeide tenen, de neus van zijn versleten schoen - hij schopte hem aan de kant -

/ Duwde de vele auto's die op de stoepen geparkeerd stonden en die hem het lopen belemmerden voor zich uit tot ze zich aaneenrijden in éen lange file, de hele gracht langs - en veegde ze toen in het IJ, waar ze als speelgoedautootjes even op het water bleven drijven om dan weg te zinken zonder een golfje te veroorzaken; het wateroppervlak bleef bladstil en stil bleef de vrieslucht om en in zijn hoofd, waarin een paar krijsende kokmeeuwen vlogen en blauwwitte sterren kristalliseerden en een veerpont voer met mensen achter de reling en fietsen en motoren op het achterdek - / En voortjakkeren, hinken, strompelen, - kreunen... Aauu! - Nee... au! - en slaan

/ en kreunen... Aau! - nee - nee - auu! en slaan slaan ... het uniform, de knopen...

/ en kreunen kreunen... NEE! NEE!...

[p. 290]

STOP!!... / en roepen, luidkeels: Wraak! Burgers! wraak!... en tandeknarsen, gillen, krijsen, schreeuwen... Aauu! - STOP!

/ en verder golven, deinen - als wier - snuiven: de geur van angst, ongeloof, de haren rechtovereind - de ijle pijnlijke geest van mens... en: golven, en uitwaaieren, en meegezogen worden tussen de losse ogen, de oren en oorlellen, de armen en handen, de benen, de tenen en knieschijven, de vrouweborsten, de penissen, de pruiken en haarstukjes, de brillen, de proteses, de kunstgebitten, de nekbeugels en de oormikrofoons, de krukken en blindestokken...

/ En - En hij hief zijn staf en riep met luider stem tot alle vogels des hemels en de heerscharen die hem volgden: Komt, verzamelt u tot de grote maaltijd, om te eten het vlees van koningen, en het vlees van oversten over duizenden het vlees van sterken, en het vlees van paarden en van hen die daarop zitten, etend het vlees van allen, vrijen en slaven, kleinen en groten...