De geboorte van een geest

[VII]

De zuigkracht is al op honderd meter voelbaar en wordt sterker naarmate hij het park dichter nadert. Kort erop ziet hij een kleine groep mensen staan en meer verspreid in het rond een paar honderd toeschouwers die hun ogen gericht houden op een punt ongeveer vijf meter boven de grond. Een zacht, laag gebrom stijgt op uit het kerngroepje dat dicht opeen staat in een kleine sirkel. Zelfs waar hij zich bevindt ervaart hij de konsentratie als enorm, bijna massief van dichtheid, schat haar op 70%.

Een grote geanimeerdheid maakt zich van hem meester. Hij aarzelt niet, maar voegt zich in enkele passen bij hen, stemt af, ‘ziet’.

[p. 170]

Ziet het objekt waartoe ze gezamenlijk besloten hebben en konsentreert zich, al zijn gedachte-energie in dezelfde richting stuwend als zij, dezelfde vorm helder voor zijn innerlijk oog: ieder detail haarscherp, iedere plooi in de kleding, elke rimpel, porie in de huid.

Tegelijk stijgt, ongewild, ook een donker gebrom op uit zijn keel. Mmm...

Tijdgevoel gaat verloren, er moeten zich nog enkele personen bij hen/hem gevoegd hebben, want hun gezamenlijke kracht neemt nog toe. De opwaartse persing groeit, de reeds gerichte energie verdicht zich nog meer en nadert nu het verzadigingspunt. En ineens, met wat glazige ogen en wijde pupillen van konsentratie, ziet hij het, ziet de eerste vage materie boven hun hoofden ontstaan, het eerste zichtbare, ondoorzichtbare denksel: het.

In het volgende tijdsverloop eist de verdere verdichting van de denkmaterie al hun energie op en als de dichtheid groot genoeg wordt bevonden begint (zonder afzonderlijk overleg) het gedetailleerde kneden, het persen, vormen en hervormen, als in oude tijden een individuele beeldhouwer die een beeld maakt voor individueel gebruik of individuele emotie. En dan, opnieuw een voor hem onbepaalde tijdsduur later omdat hij al vormend het gevoel heeft volledig tijdloos te zijn, hangt het op ongeveer vijf meter boven de grond reëel in de lucht: een welgeschapen volwassen mens, in wie iedereen de interplanetaire vormselkampioen kan herkennen, tevens kandidaat voor het presidentschap van de thuisplaneet.

Uit het applaus dat om hem heen losbreekt valt op te maken dat men hem inderdaad herkent en dat de keuze een ieders instemming heeft, anders zou hij wel herkend maar uitgefloten zijn.

Een grote gemeenschappelijke voldoening vervult hen/hem iets geschapen te hebben dat er voordien niet was: een herkenbare, natuurgetrouwe menselijke gestalte uit eigen energie voortgekomen, weliswaar geen oorspronkelijke konseptie, maar toch een konkrete krachtsprestatie, die bewondering wekt bij anderen dan de makers zelf: een momentane, minuten durende groepsmyte.

[p. 171]

Met een inderdaad laatste krachtsinspanning laten ze hun naschepping zijn rechterhand opheffen en de aanwezige toeschouwers groeten - Vale! - nieuw applaus -; daarna doen ze hun konsentratie langzaam afnemen; het donkere gebrom wordt zwakker en langzaam vervaagt de figuur nu, zowel in zijn kontoeren als kwa materie, wordt vluchtiger en lost tenslotte geheel op in de lucht terwijl het keelgebrom stopt.

Hij slentert weer verder, als individu nog niet geheel uitgeput maar wel moe - is het niet meer gewend - kreatief beelden als gemeenschapsspel werd op zijn achtergebleven planeet beschouwd als een dekadent spel voor onvolwassenen, zonde van de energie. Hier niet gelukkig. Vooral tegen de avonduren zag je op vele plaatsen in de stad spontaan groepen vormen voor een scheppingssessie. Niet alleen geïdealiseerde figuren werden geschapen, ook dieren in alle stadia van duidelijkheid, een hond, een kat, een lemming - meer oefenstof -, verder gnooms, abstrakte figuren, satiries gevisualiseerde persoonlijkheden, naast volstrekt nieuwe, vooraf overeengekomen vormen; mislukkingen werden uitgefloten, weggedacht door de omstanders. Een enkele maal vonden opzettelijke deformaties plaats, bij wijze van sarcasme: iemand met een gekke neus, of met koeieoren of helemaal geen oren, iets dat in werkelijkheid nooit voorkwam omdat iedereen de kunst van het zelf-plasticeren nu wel in die mate beheerste. Daarnaast werden soms met elkaar konkurrerende personen gevisualiseerd - nooit dieren -, politici of geleerden, sporthelden, goeroes, die tegen elkaar werden ingezet in een vriendschappelijk maar letterlijk image vernietigende kompetitie; ook historiese figuren over wier plaats in de historie men het niet eens was werden wel hergekreéerd en aan een konkrete discussie onderworpen - wel, hij zou zich vandaag niet meer laten verleiden er aan deel te nemen - moest zijn energie voor iets anders bewaren - over een uur al, een uur...