De geboorte van een geest

[VI]

Op een klein plein onder lage levende bomen stond een goed gemodelleerde of bij gemodelleerde jonge vrouw met overgave te stripteasen, aangemoedigd door een groep volwassen omstanders en enkele kinderen.

Plekken zonlicht, boomkruingroot, in éen ervan hij.

Opgewekte vloeken, uitroepen fladderden als vlinders door de lucht, tussen de echte vlinders, en losten op, even nog een lichte vibratie achterlatend. Het was een tafreel zoals hij er in de loop van de dag al verscheidene had gezien op uiteenlopende plaatsen in de stad, op pleinen, straathoeken, luchtbusstations. Onaangekondigd; plotselinge impulsieve voorstellingen, liefdewerk, exhibitionisme? Wat deed het er toe zolang iedereen er plezier aan beleefde.

Hij bleef staan tot ze zich helemaal ontkleed had: klassieke techniek, misschien wel millennia oud; vinger ritsend langs onzichtbare sluiting: open. Naakt. Psst. Daarna begon het pas, als het goed was, en het was goed; komiese stijl. Lichaam uitstekend onder kontrole. Kon haar borsten laten ronddraaien, eerst met

[p. 167]

de wijzers van de klok mee, daarna in omgekeerde richting en tenslotte beide aan elkaar tegengesteld. De truuk oogstte een groot applaus; bij de meeste andere stripteasers, de vrouwelijke tenminste, bleef het bij wat kleiner of groter, wat puntiger of peervormiger maken van de borsten, ze wipbeweginkjes laten maken, extra bloedstuwing naar de tepels zodat ze Mars-rood werden, etc., maar deze was een ware kunstenares. Kon zelfs een derde, pseudoborst plasticeren, ongeveer ter plaatse van haar solar plexus, éen nauwelijks minder groot dan de vleeskern van de twee echte. Applaus. Vervolgens liet ze haar schaamhaar recht overeind staan als een soort broskuif en de smalle strook buikhaar langzaam omhoogkruipen tot aan haar navel. Applaus. Ze glimlachte erkentelijk, geheimzinnig; had kennelijk nog meer pijlen op haar boog. Grote plastiese beheersing. Konden alleen vrouwen. (Mannelijke stripteasers, luier als ze waren, slaagden er hooguit in hun oren te laten draaien, hun neus te vervormen of erekties te verwekken op bevel van vrouwelijke toeschouwers, waarna ze hun penis wip- of draaibewegingen lieten maken, iets wat hij zelf ook kon; eenmaal slechts had hij een jongen, die toch al twee behoorlijke vetkwabben had, een paar redelijk grote borsten zien stulpen.) - En toen, terwijl de omstanders hun adem inhielden en een paar mannen tussen hun tanden floten, zag hij de schaamlippen zwellen; en al opzwellend stulpten ze zich langzaam voorwaarts, werden puntiger en puntiger, tot er een komplete geerekteerde penis tussen haar dijen naarvoren stak. Het was een grotesk gezicht en het geheel deed hem denken aan sommige oude schilderijen in het stedelijk museum alhier. Fabuleus.

Toen het applaus weggestorven was gaf hij haar een hand, betuigde zijn bewondering voor haar kunnen en liep verder, een aangename tinteling in zijn ledematen die hem de rest van de middag niet meer verliet. Hier wonen dacht hij verder lopend en, pillen bijna overbodig.

[p. 168]

De buitenlijnen liepen - binnenlijnen waren er niet, de ruimte binnen de uiterlijke begrenzing was volmaakt vol - liepen zacht glooiend in elkaar over en sneden elkaar zonder elkaar te raken. En terwijl het de lijnen volgde en langs het glimmend gepolijste oppervlak gleed, ervoer het: alleen zó kon het en niet anders. Glijden als een blik, glashelder: onzichtbaar. Zuiver. Wentelend om en door zichzelf in één ononderbroken beweging die tegelijk stilstand was. (Waar eerder ervaren?) Zuiver. Glashelder.

Gleed, bijna onmerkbaar, een vliesdunne, niet bestaande barrière doorbrekend, onder de gladde huid van het oppervlak, dezelfde - uiterlijke - lijnen nu van binnenuit volgend, zuiver, koel, zuiver, nog steeds doorwentelend, om en door zichzelf, in de ononderbroken beweging die het werd/was en die tegelijk stilstand was en wist: het kón niet anders: dit was de volmaakte uitdrukking van een zuiver idee dat (nu ook in hem) vorm had gekregen: zijn vorm. Het onderging de koele extase van zijn idee, van zichzelf: een volledig kunstmatig voorwerp, met als geen ander doel dan zichzelf: het had voldoende aan zichzelf: onnatuur, dwz. geen steen bijvoorbeeld, dwz. een voorwerp dat het niet eerder in de natuur had aangetroffen, maar nu het er eenmaal was ervoer het 't als volkomen natuurlijk en noodzakelijk, ja, enige andere vorm van natuur was in die vorm zelfs niet meer denkbaar.

En onder vond: de bewonderende blikken van de voorbijgangers die op hem afschampten, glad en glanzend, niets konden toevoegen in of aan hem en zijn vorm soms niet eens als noodzakelijk ondervonden (: de noodzaak was in feite alleen van binnenuit te ervaren, niet van buiten: het is erin, het is volmaakt, een volmaakte noodzaak: Kijk! Kijk!)

Na zich enige tijd gekoesterd te hebben in die volmaaktheid - staties en dynamies, gespannen en ontspan

[p. 169]

nen tegelijk - begon het deze te ondergaan als een tekort, alsvreemd, vreemd - juist als een vorm van onvolmaaktheid, en het gevoel dat in hem ontstond was te vergelijken met dat wat het, in anderen, had ondergaan als ergernis. Ergernis. Die het nu ookvaag en nauwelijks of niet bewust - onderkende als bestanddeel van de bewondering in sommige blikken die langs en over hem streken en die op zijn volmaakte oppervlak afschampten.

Het probeerde enkele blikken wat langer aan zich te hechten, in zich op te zuigen, om ze toe te voegen aan zijn volmaaktheid en zich zodoende uit zijn begrenzing te bevrijden, grenzen waarin het gevangen zat als een idee van een vlieg in een web van (voor anderen) onzichtbare draden, maar geen blik drong tot hem door, voegde iets toe. Het/het bevond zich alleen in zijn besloten universum van uniekheid en volmaaktheid, en het bleef dit: voorgoed? - voorgoed: dacht: ook vanbuiten zou mijn noodzaak duidelijk gemaakt moeten worden. Het moet mogelijk zijn. Kijk! kijk naar me!

En ineens voelde het geen tekort; geen tekort en geen volmaaktheid.