Binnenstebuitenwereld

[p. 42]

Nachtgedicht

Je hartklok slaat twaalf maal min-nul.

Je schrikt op, als gewekt door het oceanische

vooroordeel van de zee, die je - zeeziek bijna -

al golvend met je meedraagt.

Alarmvogels. Misthoorn als een ego-echo,

een al zwakker wordende.

Het donkere ademen van de massa,

als van

een holle walvis, een walvisgrote long.

Iets droomt zich leeg in de lucht.
Zon die één keer opgaat en twaalf keer onder.

Wie leeft leeft zich en de wereld zonder.

✦ ✦

Wereld dagend vanuit het min-nul

✦

Het boven-wij wacht af in stilte.