Binnenstebuitenwereld

[p. 41]

Verwitting

Maan, sta stil! Waai, witte wind!

En stilstaan los ik op in myriaden witte microben
als microscopisch kleine walvisjes, trilvisjes,
witvisjes,

tezamen een hele, bijna blanco

wordende volksvoortplanting in me.

Witte ruïnes die op verstilde steden lijken.
Lokale dodendansen, innig gevierd,
als het fladderen van gearceerde schaduwen

rond amper zichtbare midwinterbomen.

Boven het maaiveld een vlucht inbleke dagvleermuizen.

De wereld begint al meer te ontlijken,

samen met mij en mij.

Oveal vreemde aantrekkers, verwilderde windrichtingen.

En ik, wezensvreemd, loop al woordwittend achter mij aan,
achter mij aan.

Waai, witte wind!