Binnenstebuitenwereld

[p. 32]

Oude boom

Hij stond er, diep geworteld in de tijd,
zijn schors al rimpeliger, schorsiger.

Eeuwen

woeien om hem heen als windvlagen,
mensen, paarden, honden schoten secondensnel voorbij,
zo langzaam leefde hij, door stage groei
bijna onbrandbaar van hardheid.

Insecten groeven

kleine doolhoven in zijn hout, vervulden hem even
met insectenleven en stierven als snel stervend gras.

De bliksem schudde hij van zich af.

Een enkel litteken deerde hem niet. Zijn enorme
langzaam uitdijende traagheid
deed weldadig aan, grensde
aan tijdloosheid.
Ik streek over zijn schors. Trilde.

Een vlieg stierf

op zijn vlucht in de lucht.

Een hond van middelbare leeftijd gromde aan zijn voet.