Avatar. Avader

[p. 10]

Een mijlenlange trein van vraagtekens

Aarde, krioelend van nakomertjes.
Je plant jezelf blindelings voort

in een bloedeigen evolutie.

De realiteit dringt langzaam tot je door,
dringt langzaam ín je door:

rivierarmen als haarvaten, dorpen

als kloppende harten, behaarde hoofdschedelheuvels,

wijdopen oogmeren.

Meelevend landschap,

zo goed als slaapbaar. Je plant je er slapend in voort.

Een losse hand, hand die van niemand is,

zelfstandig handelend, in een maagdelijk

doorzichtig donker. Oohh!

In de lucht: bejaarde donderkoppen.

Een flikkertje oud licht. Weerlicht.

Realiteit die langzaam tot je doordringt
als een zachtvlezige mijlenlange trein van vraagtekens.

Weerlicht. Keerlicht.

Een losse hand, zelfstandig handelend.

En voelen hoe je eigen hand langzaamaan meebeweegt.