Avatar. Avader

[p. 9]

Mimetisch

Toen de anekdote was overgedreven

leek de wereld even ontheemd.

Een abstracte glimlach verlichtte ons één moment
en realiseerde zich (verder in ons).

Je bootste

een tijdgod na, vol vergetelheid en geestverwantschap,
die - in een ander - alarm sloeg,
bekommerd om een dreigende woordspeling.

En tot je schrik wordt alles normaal.

Een ontheemde feniksvogel

daalt neer op je hoofd, schudt

zijn veren, legt een windei.

Een groot kloppend hart pulseert zichtbaar

onder de huid van de aarde.

Haarstruiken als vibrerende hersengeweien.

Rondcirkelende ooglenzen.

En jij, lief organisme, ik boots je na,

boots je na.