De andere stad

Een labyrint

21

Slecht humeur, als een deuk in een luchtlaag, een pets tegen de wang, een dooie rat. Hij stak braaf als een straatagent het zebrapad over; en natuurlijk was er weer een wegpiraat die door rood licht reed en hem bijna schepte. Doodgewone zaak in Amsterdam. Zonder zich te bedenken gaf hij een trap tegen de carrosserie. Flinke deuk erin.

Zoals te verwachten stopte de auto met gierende remmen. Een bink met bébékinogezicht sprong eruit, nam met één blik de schade op en stapte kalm van woede op hem af. Opende zijn mondspleet en bracht zijn rechterarm naar achteren.

Maar hij, detective Perdox, had zijn legitimatiekaart al tevoorschijn gehaald en hield die omhoog. - Politie.

- Gotgotgotverrrr... en dat geeft je het recht een deuk in mijn auto te trappen?

Hij had geluk. Auto minstens zes jaar oud en geen apkvignet.

- Papieren, zei hij. Waarschijnlijk was de auto evenmin verzekerd.

[p. 106]

- Je kunt kiezen, zei hij, na de papieren doorgekeken te hebben, je mag doorrijden of meekomen naar het bureau.

De bink draaide zich om, bijna huilend van woede. - Wacht even, zei hij, liep naar de auto en gaf er nog een harde trap tegen. - De volgende keer dat je weer door rood licht rijdt kom je er minder genadig af.

De bink knielde bijna neer van machteloosheid, hief zijn blote getatoeëerde armen smekend omhoog. Maar toen detective Perdox zijn rechterbeen opnieuw naar achteren bracht voor een derde trap koos de bink eieren voor zijn geld, sprong in de auto en scheurde weg, zijn wangen bol vloekend als de blazen van een loeikikker.

Zo, dat luchtte op. Hem tenminste.

En hij herinnerde zich een ander smakelijk voorval uit vroeger jaren, toen hij nog in een 2 cv reed, de Lelijke Eend uit legendarisch armere tijden en onschuldiger zeden. Het getreiter soms van in tweedehands grote-sleeën rijdende jongens met broskuif en kreeftenogen die zich aan de krachteloze motor van de Eend en zijn trage optreksnelheid ergerden, vooral bij inhaalmanoeuvres als hun grotere auto vaart moest minderen en die er een spel van maakten naast je te komen rijden net als je de gelegenheid had om een even trage of nog tragere vrachtwagen in te halen, waarna ze terugvielen als er een tegenligger opdook die passeren voor jou onmogelijk maakte. Na dit geintje tweeof driemaal herhaald te hebben hadden ze er genoeg van en spurtten grijnslachend weg, je gezicht tot het laatste moment afspeurend op tekenen van woede. Als ze naast je reden maakten ze opwipbewegingen op hun zittingen, het bovenlichaam licht voorovergebogen, om de gefrustreerde krachteloosheid uit te beelden van een scooterrijder die tegen een berghelling oprijdt of bij tegenwind een auto in wil halen; in zijn gesloten windgevoelige ve-

[p. 107]

hikel had de Eendbestuurder soms de neiging hetzelfde te doen en onwillekeurig het bovenlichaam voorover te buigen. Dat hadden ze goed gezien.

De kunst was om zelf geen ergernis te laten blijken of zonder enige reactie dan wel koel neutraal of lichtelijk geamuseerd terug te kijken, alsof het een aardigheidje was dat alleen terwille van jou opgevoerd werd, al was dat laatste iets waar treiteraars niet inliepen, waarschijnlijk omdat ze anderen + zichzelf te goed kenden.

Maar nu had hij dus zijn gram gehaald. Het adrenalinegehalte in zijn bloed daalde als zag hij het gekleurd voor zich in een glazen buizenstelsel en zijn lippen begonnen een deuntje te fluiten, dat ‘Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan’ bleek te zijn. Kon slechter.

En toen opeens voelde hij hoe hij door een kogel getroffen werd, in zijn kaak. Hij streek over zijn wang, die warm aanvoelde, de rechteronderkaak, kin. Niets te merken, geen spoor van bloed. De kogel zou wel weer onmerkbaar door hem heen zijn gegaan, zoals zo vaak.

Hij nam op wie het projectiel op hem zou kunnen hebben afgevuurd, maar er liepen te veel mensen. Mensen met te veel blikken, schijnbaar argeloze, blinde onschuldige, glazige, reflecterende, kwetsende, alles verterende. Hij waadde door de mensenzee, een zee van verlate herinneringen. Vorderde moeizaam enkele meters.

Op dat moment begon zijn kaak pijn te doen, alsof het weerpijn was. Toen pas. Daarna - van het ene moment op het andere - was het een herinnerde pijn. Spookpijn en deze bleef.

En toen zag hij het slachtoffer liggen. Hij bukte zich en boog zich over haar heen. Een stukgeschoten kaak. Haar schoudertas lag naast haar, haar ene hand erop, leren schouderband nog over de schouder. En vooral dit gaf het iets pathetisch. Haar linkerbeen was dubbelgevouwen, de

[p. 108]

rok enigszins omhooggeschoven, wat de aanblik nog pathetischer maakte. Mensen hadden zich om haar heen verzameld als aasvliegen, de hoofden met de duidelijke, overduidelijke ogen erin wat voorovergebogen, blikken waarmee ze het slachtoffer tevens op afstand hielden en diepte aanbrachten in de geziene realiteit.

Toch ben ik hier niet voor gekomen, dacht hij, ik kwam voor die andere. Of voor? Het duurde even voor hij het zich te binnen kon brengen, maar wist toen ook en even zeker dat hij het niet eerder geweten had. En het was of hij geroepen was voor een moord die nog had moeten plaatsvinden of voor een andere die later zou plaatsvinden.