Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten
(2014)–Sybren Polet–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 32]
| |
Wolk aant.Denkt: je eigen zwaartepunt
naar buiten je verleggen.
En: ziet het al voor zich:
een los zwevend hoofd,
een lichaamsleegte van hem verwijderd,
waaromheen
zwermen vliesvleugelige gedachten cirkelen -
een ál lichter & doorzichtiger hoofd
vol onbestemde denkgevoelens,
dat
- zwaarteloos - opgaat in de Wolk.
En dacht: al dat denken maakt niet alleen
de aarde zwaarder,
maar ook de Wolk -
tot ze gaat regenen:
oververzadigde
eencellige wolkdruppels op een
tot tegenaarde geworden aarde.
*
Om dan weer ongemerkt op te gaan
in de Wolk van je hoofd,
wolk van bijna onbewust weten,
een bijna autonome
die zich meer en meer uitbreidt
tot op of over de rand van onweten,
zo vanzelfsprekend, zo onvanzelfsprekend.
En opgaan, algeheel opgaan
in die alomvattende Wolk -
en drijven, verder drijven,
volledig tevreden,
als wolk in een Wolk.
|
|