Logo DBNL
Het masker van de wereldt afgetrocken (1935)

Het masker van de wereldt afgetrocken

(1935)–Adriaen Poirters–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Aen-spraeck.

DAer en is nimmermeer kindt soo recht ghedoopt gheweest, als de Ydele Wereldt; om dat haeren naem2. soo effen past op haer wesen. De Liefde die haer ydelheydt aen-wijst, ende den man met den boogh met de blaese (die op alle kermissen is) die ghy in het beeldeken siet, zijn daer van maer alleen een slechte schetse. Het gaeter al anders, op haer gheluyt en snaren en valt niet veel te dansen. Laet ons dan eens, Philothea, op haer eer, en goet, en vreughden, dat is op hare bedrieghelijcke ydelheydt een weynighjen oogh-mercken. En voor het eerst, soo valt my in hoe dat eenen ongheluckighen Coopman de water-schelpen van sijn fonteyn omghedraeyt hadde, soo dat de stralen op den ruggh' afspoelden: sijn devisie was: Het loopt hier al verkeert. Och hoe menigh schelpje staet verdraeyt, hoe menigh fonteyntjen springter verkeert? wy meynden onse backskens te vullen met ruste, ghenoeghen, vreughden, ver-

maeck, en 't hert met contentement, en wij sitten met drooghe, ydel-drooghe schelpen. Het looptter verkeert, de Wereldt heeft gheloghen, en bedroghen.

Over-sulcks soo lacche ick met de inventie van die een kindt schilderden met een croon in d'een handt, en met een papier vol cijfer-okens in d'ander handt, segghende:1. Aut Caesar, aut nihil, dat is:

 
Of Keyser, en al,
 
Of niet met-al.

Ick laccher mede, seggh' ick, want hy had in d'een handt effen soo veel als in d'ander, 't zijn altemael okens, Nieten, ydelheden.

 
Of isser iet,
 
Het is verdriet.

Diogenes in sijn ydel ton meynden dat hy meer besat als Alexander in al sijn Rijcken, behalven dat hy seyd': dat Diogenes slaven waren Alexanders Heeren. Hy2. stack op de onversaedheydt, begheerlijckheydt, onghenuchten, droefheydt, eersucht, afgunst, creve-coeur, en duysent andere ellenden, daer de Ydele Wereldt tot den krop toe af vol is, en dat en gheen andere, zijn de goeden die in haer zijn te vinden. Eenen Ian Potagie,3. dunckt my, heeft desen naghel eens op het hooft gheslaghen. Want als Matthias met de Keyserinne, en het Hof tot Reghensborgh was, soo wasser eenen Boeffon, ende hadd' een Loterije op-ghesteldt voor de Hovelinghen,+ maer in den pot daer de briefkens moesten ligghen, hadd' hy eenen Eghel, oft yseren vercken met sijn pinnen in verborghen, soo dat-se hen al-te-mael quetsten. die4. quamen een briefken te trecken. Ende op dat-se niet alleen souden begheckt worden, soo en ontdeckten zy het be-

drogh niet. Beminde Philothea, dat ick seyd' dat dese Lotterije de Wereldt waer, dunckt u dat ick qualijck soud' segghen? want hoe ghy meer treckt, hoe dat ghy vinnigher wordt onthaeldt, en meer ghesteken. 'Tis lacchens weerdigh d'oorsaeck te hooren, waerom eens een onnoosel knechtjen heeft ghekreten. De moeder sondt hem uyt om stijfsel, of iet anders te coopen: Gaende dan voorby een Loterije, en siende dat kleyn en groot inleyd' om een brieftjen te hebben, hy waeght oock het gheldeken van sijn boodtschap, en het lodt viel soo dat hy trock den tweeden oft den derden prijs, te weten, een groote silvere schotel. Men stack de trompetten naer ghewoonte, en men gonck den jongen met dit gheluyt t'huys leyden. Den lecker, ghedwonghen te volghen, weenden seer bitterlijck, want niet wetende watter gheslaghen was, liet hy sich voorstaen, dat-men hem gonck beklappen, van dat hy sijn geldt verspeelt hadde, en dat-men1. hem suycker onder het hembde soud' gheven. Tot mijn propoost: dit gheschieter in de Loterije vande Wereldt, dat hoe ghy grooter staet of eer treckt, hoeje meer oorsaeck hebt, en stof van swarigheydt, ellende, en droefheydt te maecken, soo dat ick vande wereldt wel hebb' gheseydt:

 
Van buyten heeft-se bloemen aen,
 
Van binnen vindt-men doorens staen,
 
Van buyten blijschap en ghenucht,
 
Van binnen isser sucht op sucht.

Hevet ons Salomon niet soo wijt en breedt, soo duydelijck bekent, dat-men 't soud' konnen tasten? Ick hebb'2. gheseydt in mijn herte, ende hy hevet oock te keur ghedaen;+ ick sal gaen ende overvloedelijck hanteren de wellusten, ende nemen mijn plaisier. Ick hebb' mijn wercken groot ghemaeckt. Ick hebb' voor my huysen ghetimmert,

ende wijngaerden gheplant. Ick hebb' hoeven, ende boom-gaerden ghemaeckt, ende die beplant met boomen van alderley natuere, ende water-groeven hebb' ick voor my ghemaeckt: dat ick ververschen soud' de bosschagie der wassender boomen. Ick hebb' beseten knechten, ende dienst-vrouwen, ende ick hebbb' een groot huys-ghesin ghehadt, runderen oock ende groote kudden van schapen, boven al die voor my hebben gheweest in Ierusalem, Ick hebb' voor my met hoopen vergadert silver ende goudt, ende rijckdommen, van Koninghen, ende van Landtschappen. Ick hebb' voor my ghemaeckt sanghers, ende sangheressen, ende wellustigheden van de kinderen der menschen, nappen ende schenck-potten in den dienst,1. om wijnen te schencken, ende ick hebb' in rijckdommen te boven ghegaen al die voor my geweest hebben in Ierusalem, en al dat mijn ooghen begheerden, dat hebb' ick hen niet gheweyghert, noch ick en hebb' mijn herte niet verboden te ghebruycken alle wellustigheydt. Seght my nu eens, Salomon, wat vaste vreught, wat bestandighe blijdschap! wat volle versaedtheydt ghy daer in hebt ghevonden? weet ghy wel wat hy andtwoordt, ô Philothea! Ydelheydt der Ydelheden, ende al-te-mael Ydelheydt.2. Kander grooter, stercker, waerschijnelijcker ghetuygenisse gegeven worden, als dese? Siet als wy midden in het woelen eerst komen, en als wy eerst aen-gelockt worden van onse sinnen, en van onse drieften, dan oordeelen wy daer af met eenen vergrootenden bril, soo dat wy daer wonder saeken afmaecken: maer soo ras als den moedt verkoelt, ende onse begeerlijckheden tot haer selven komen door een misnoeghende versaedtheyt, ende+ walginghe, dan wordter by ons, ghelijck Salomon dede, een ander vonnis ghestreken. Ghy hebt immers wel ghesien3. (om een gelijckenisse by de handt te vatten) in de keucken, als-men in eenen grooten ketel wat soetmelck over-hanght, de welcke, als den brandt groot is, den heelen ketel vult, ende doet overloopen, daer nochtans

seer weynigh in was ghegoten. Siet als den brandt groot is, dan oordeelt-men van de ydelheydt, en ghenuchten, dat-se ons konnen versaden ende vervullen, maer komen wy nader-handt tot ons selven, wy sien datter weynigh af wordt ghevonden, alleen misschien wat op-gheblasen schuym, die den brandt heeft opghejaeght, ende doen swillen.

Och hoe haest is het menschen hert aen het sieden! hoe lichtelijk worden wij ghestoockt? hoe ras bobbelen op en loopen over onse driften, ende blinde begheerlijckheden? en midden in de dompen en konnen wy de valscheydt ende het bedrogh van de Ydelheydt niet ontdecken. Maer die-se naderhandt door-grondt en in onvervalste weeghschael op-hanght die sal sien datter niet ghewichtighs in en is te vinden. Voor my (seyd' eenen sprekende van de Wereldt, ende haer Ydelheydt)+ ick legh-se uyt door de vier letteren die daer stonden opde Vendels van de Romeynen S.P.Q.R. dat is:

 
Si peu que rien,
 
Wie dat de wereldt wel besiet
 
Vondt noyt sijn leven schoonder niet.

Nero hadd' hier van by naer het selfste ghevoelen, 't welck hy oock aen andere door eenen aerdighen treck+ woud' in-drucken. Want soo hy gasten genoodt hadde, dede hy hunne stoelen heel rijckelijck behanghen, de kussens daer op seer verheffen. Waer onder hy hadd' doen ligghen groote blaesen vol Windts, die hy tot dien eynde van leir hadd' doen maecken. En als dese verheven Gasten op het vrolijckste waren, dan gaf hy een teecken aen sijn Pagien die behendelijck spellen staecken in de blaesen, en deden dese hoogh gheseten Quanten sincken ten ooren toe tusschen de stoelen 'Tghene dat doen speels-ghewijs van Nero aen ghesteldt

wierde, dat is de daghelijcksche Tragedie van de Wereldt, want hoe hoogh dat-se yemant verheft, soo en sit hy maer alleen op een ydel blase vol winden, die hem ontschieten sullen, oock door het minste gaetje van disgraciken.

Hoe wel seyd' dat een Edelman, daer ons den H.+ Augustinus af schrijft, als hy met sijn mede-ghesellen buyten Trier gingh wandelen, ter wijle den Keyser sat in de schouw-spelen. Soo dese Hovelingen gingen om in de bosschen sich wat te vertreden, zijn sy gevallen in een1. Eremijts hutteken, ende vindende in sijn celleken het leven van den H. Antonius, soo den eenen sommighe bladeren daer met aendacht in ghelesen hadde, ende van binnen door Godt beroert wierde, sprack met dese woorden: Ick bidd' u, seght my eens, wat dat het doch al is, dat wy in het Hof door soo veel arbeydts soecken te verkrijghen? kan onse hope grooter zijn, als dat wy vrienden vanden Keyser worden? ende hoe sorghelijck ende perijckeleus is dat? ende door hoe veel perijckelen loopen wy misschien tot een grooter perijckel van onse saligheydt te verliesen? Met goede reden, ô Philothea, oordeelt hy het Hovelinghs leven vol arbeydts te wesen. Den eersuchtighen wordt meer vermoeyt, als die spitten en delven; als de ghene die smeden ende swaere ambachten doen: sy moeten nauwer toesien, als de Bootsghesellen ende Matroosen, die maer op weynigh winden en hebben te passen; maer in het Hof zijn duysent klippen, en winden, die ons connen ten gronde zeylen. Ende dit is een leven daer-men zeyldt sonder hope van haeve. Sy moeten hunne beste middelen daer in besteden, winnen, ende sich verbinden aen die ondanckbaer zijn, thoonen een vriendelijck aensicht aen hunne vyanden, spreken een ieghelijck naer den mondt; hebben anders niet op de tonghe, als: Vwen dienaer mijn Heer. Ende dat om een weynigh eer te verkrijghen. Ende wanneer sal

dat wesen! De jonckheydt gaet voor-by, onse beste jaeren schietender in, den ouderdom staet voor de deur. En als wy't al hebben, hoe broos is onse eere ende ons gheluck? wat een ongherustigheydt ende onstandvastigheydt in alle die saken? duysent perijckelen zijn daer, duysent tempeesten, duysent schip-braken: die grooter zijn als wy, sullen ons verachten, die kleynder zijn, sullen ons benijden. 'Tis al-te-mael brooser, als dat tot glas is gheblasen. Is't wel de pijne weerdt soo grooten ende gheduerighen arbeydt voor soo corte, ende onghestadighe eer, voor eenen windt te besteden?

Is dit den loon van alle mijnen arbeydt? is dit den troost van alle mijn sweet? is dit de vergeldinghe van ons loopen ende hopen? een ongheruste, een woelende, ende onstandtvastighe, een perykuleuse, een ydele, een1. vol-windighe, een broose ende verganckelijcke kennisse met den Keyser? O neen! Van daghe, is 't dat ick begeere, can ick Vrindt worden van Godt almachtigh. O wat een verschil tusschen de vriendtschap met de menschen ende de vriendtschap met d'Enghelen; tusschen de standtvastigheydt ende ongestadigheydt; tusschen den nijdt ende goedtjonstigheydt! Is't dat ick begeere (ô menschelijck2. verstandt! ô wille! ô memorie! overleght dit eens, ende weeght dit) ick can worden vriendt van Godt. Voorwaer dese gepeysen zijn soo crachtigh geweest by dese twee Hovelinghen, dat sy op staende voedt de Wereldt ende hunne twee vrijsters, die sy hadden, verlaten hebben, ende het Palleys van den Keyser verandert in een celleken, de stadt in een wildernisse, hunne sijde cleederen in een grove pije, hunne leckere spijsen in wortelen ende wilde cruyden.

 
3. HOort dan, eer-gierigh hert, wil ick u eens verhalen,
 
Hoe dier de eere staet? wat ghy noch moet betalen?
 
Komt, leert eens uyt dees proef, hoe dat het eewigh goet
 
In verre nae soo veel den mensch niet kosten moet.
 
Ghy hebt daer voor betaelt veel slape-loose nachten,
 
Van dat de eer-sucht eens verheerde u ghedachten,1.
 
Den hooft-sweer sonder eynd' en moey en matte lee,2.
 
En onlust over-hoop, dat rekend' ick niet mee.
 
'Tcost duysent drupp'lens sweet, 't cost wel dry duysent hijghen,
 
En altijdt een bloodt hooft, 't cost stuypen ende nijghen;3.
 
Het cost beloofden dienst, en menigh Serviteur.
 
Is dat niet dier ghecocht, als ghy u daer geeft veur?
 
Het cost u haet en nijdt, het cost u veel scheel ooghen,4.
 
Die ghy zijt voor-ghezeylt, en boven 't hooft ghevloghen;
 
En menigh helschen vloeck die crijghtje naer den cop,
 
En oft u smaeckt oft niet, 't moet al voor suycker op.
 
En als ghy dit al hebt, wat meynje dan te hebben?
 
'Tis al-te-mael niet meer als spinne-koppen webben,
 
Zyt seker dat de gheen die inde Wereldt saeyt,
 
Dat desen niet als windt en ydelheydt en maeyt.

Dit wilden ons te kennen gheven de Gheleerde als zy versiert hebben, dat Iupiter het menschelijck gheslacht5. ver-eert hadde met een schoone edel Ioffrouw, rijckelijck ghekleedt, die ghenoemt was Ioffrouw het gheluck. Hy meynde door dese gifte, ende goedtgunstigheydt de herten der menschen te winnen, maer ieder-een isser soo op versot gheworden, dat-se Iupiter met sijnen hemel daer hebben ghelaten, ende geen offeranden meer en hebben ghebrocht aen Iupiters autaren. Dese sake is de Goden soo qualijck bevallen dat het meesten deel der selver ghesloten heeft, dat Iupiter het menschelijck gheslacht om de groote ondanckbaerheydt moest vernielen. Vulcanus was bereedt dagh en nacht blicxsem te6. smeden, om de Wereldt in kolen te setten; Neptunus gaf

ten besten all sijn' golven, ende baren van den grooten Oceaen; Pluto wou d'aerde doen scheuren, om de menschen te doen versincken: andere waeren van gevoelen dat-men Ioffrouw het geluck de menschen alleen soud' ontnemen, dat-men moest wat door de vingheren sien om de groote kranckheyt, ende dat-men voor d'eerste reys der menschen ghebreken soo herdt niet en moest1. uyt wetten. Desen raedt goedt ghevonden zijnde, is tot dien eynde Mercurius afgheveerdight: maer neder gedaelt zijnde, bevondt hy, dat alle de menschen rondsom haer dansten, ende soo hy die midden uyt den dans wilde halen, soo vatten haer den eenen by de handen, den anderen by de mouwen, den derden by de cleederen; soo dat Mercurius door begeerte van Iupiter eenen loosen vondt heeft moeten ghebruycken, ende heeft op eenen oogenblick, sonder dat het de dansers gewaer zijn geworden, het Gheluck getrocken uyt dese Joffrouwen cleederen, en in haer plaetse ghestelt het Ongheluck. Ondertusschen sy dansten, ende bleven danssen; en daer springhter noch veel op den dach van heden, de welcke meynen dat sy het meeste geluck vande wereldt voor handen hebben, ende zijn door den uyt-wendigen valschen schijn teenemael bedroghen. Niemandt en weet als die het proeft, onder de damasten tabbaerts, onder de2. satijne vlieghers, onder de gheborduerde carossen, onder de costelijcke pavillioenen, ende ledicanten, hoe wel niet alleen ydelheden, maer oock swarigheden daer ghevonden worden. Hoe dikwils hersuchtede Vrbanus den VII, als men hem onder andere Pauselijcke cleederen,3. aenschoot het Rockelijn? hy seyd' ghemeynlijck: Wie soud' ghelooven dat onder soo fijnen doeck sulcke grove, ende swaere lasten van onghenuchten souden steken! en niemant vande menschen en is hier in tol-vry, geenen staet en is hier af ontslaghen,

 
Soo veel Heeren, soo veel seeren,
 
Soo veel honigh, soo veel gal;
 
Soo veel deughden, soo veel vreughden;
 
Soo is't hier en over al.

Soo dat my dunckt dat ick wel noch eens magh segghen:

 
'Tis ydelheydt en anders niet,
 
Of isser wat, het is verdriet.

Ick vrees' Philothea, dat gy wel door het langhdurigh lesen in slaep soudt vallen; om u dan wacker te houden, sal ick hier een dichtjen in-voegen.

 
WEreldt ghy zijt schoon van buyten,
 
Maer dat ick u cost ontsluyten,
 
En dat ghy eens open ghinckt,
 
Niemandt sou u meer beminnen;
 
Maer nu steelt ghy noch ons sinnen,
 
Om dat ghy van buyten blinckt.
 
Let eens op des Wereldts saken,
 
Hoe-se maer den boha maken,1.
 
Daer-men noyt af wordt versaet:
 
Veel gheloven, weynigh gheven,
 
Doet den sot in vreughden leven:
 
Ghecken die zijn haest ghepaeyt.
 
Hoort de Wereldt, hoort-se rallen,
 
Siet haer dienaers hoe-se mallen,
 
Over al is't vreught en spel.
 
Daeghs soo houwen sy banquetten,
 
'Snachts soo dansen sy baletten,
 
Rondsom clinckt de luyt en vel'.2.
 
Vande sweepen en cletsooren3.
 
Wordt-men doof in bey sijn ooren.
 
D'ydelheydt die maeckt geluyt.
 
1. Veel die rijden en die rotsen,
 
En sy proncken in Carotsen,
 
Tot sy rijden achter uyt.
 
Siet eens loopen soo veel Graven,
 
En de knechts die achter draven,
 
En staffieren om de koets,
 
Ander' gaen heel jaren toeren
 
Op het sweet van d'arme Boeren,
 
Want daer was te luttel goets.
 
Al de weelde vande landen
 
2. Komen van de stroye-banden;
 
Dat is nu een Heeren Mijn.
 
Wilje rijden, spelen, danssen,
 
Soo als doen de groote Hansen,
 
Ghy moet erghens Heer af zijn.
 
Doch men vindt oock cael ghesellen,
 
3. Die nochtans de pijpen stellen,
 
Die verslempen al hun goet;
 
En s'en weten van gheen scheyen
 
Voor s'en hooren, 't haentje kreyen,
 
4. En den tap steeckt op den hoet.
 
Iae gaet buyten op de Dorpen,
 
Gheen soo slecht, oft soo verworpen,
 
'Tisser Kermis, oft een Bruyt.
 
5. Claes die moeselt, Aerdt wil springhen,
 
Hannen danst, en Lijs moet singhen,
 
6. Want den bessem steeckter uyt.
 
Maer is't dat de satte boeren
 
Hooren eens de trommel roeren,
 
Daer is't eynde vanden dans;
 
7. Saeght ghy dan eens Lijs en Hannen
 
Packen ketels, pot en pannen,
 
8. En doen in een boeren-schans.
 
Siet hoe haest dat hier gaen vluchten
 
Al de spelen en ghenuchten,
 
En s'en keeren nimmer weer.
 
Wat is blijdschap van de steden?
 
Ydelheydt der Ydelheden?
 
En oock niet een briesel meer.
 
Laet dan vry de wereldt raesen;
 
Dat soo tiert zijn sotte-blaesen,1.
 
Daer en is niet in als windt.
 
Gheen ghenuchten of verghinghen,2.
 
Als alleen daer d'Enghels singhen,
 
Daerom Godt altijdt bemindt.

Siet dit is het ydel gheluydt, ende het dol gheraes van de wereldtsche saecken, Veel geschreuws, en weynigh wol. Ende dies niet teghenstaende soo worden de sinnen vande menschen daer door soo verleydt, als de kinderkens door de klaterkens diemen hun inde handt gheeft,3. om daermede te spelen.

Ick seyd' te vooren dat de wereldt is als een Loterije vol van ydel Nieten: belieft u hier van eens het briefjen te sien datter een dochter uyt heeft ghetrocken, waer door sy leelijck is bedroghen, en noch veel leelijcker blijven sitten. Ick sal't al-te-mael in een ghelijckenisse van Gijs voor-stellen, die op de merckt eenen voghel ghekocht hadde.

 
ALs Gijs eens hadd' een Gans ghekocht,
 
(Eer hy die in sijn keucken brocht)
 
Soo badt hy de polliesters-vrouw4.
 
Dat sy in't cort eens schrijven wouw,
 
De saus die daer wordt op-ghedaen;
 
Hy wist daer niet med' om te gaen.
 
Gijs steeckt het briefken in de sack,
 
En gaet naer huys op sijn ghemack:
 
1. Terwijl' dat hy wat lanterfant,
 
En draeght den voghel in sijn handt,
 
Daer comt een bracksken achter naer,
 
Die wordt den voghel haest ghewaer,
 
En volght hem op den soeten geur,
 
2. En maeckt den Vrijer wel te keur,
 
En springhter toe, en springhter van,
 
En eer het Gijs wel mercken kan,
 
Grijpt hy het gansje met ghewelt,


illustratie

 
Daer Gijs sich weynigh teghen stelt:
 
Want Gijs sagh om, en keecker op,
 
En knicktte soo wat met den kop,
 
En seyd' hem: Rekel gaet vry, gaet,
 
Gh'en weet niet wat op 't briefken staet,
 
Loopt met den voghel, slechten bloet,
 
Gh'en weet niet hoe m'hem koken moet.
 
3. Wat dunckt u doch van desen cal?
 
Seght eens wat 't briefken baeten sal?
 
Ghy slechten Jobben alsje zijt,
 
Ie bent den vetten voghel quijt.
 
Och lieve Gijs! u ongheluck
 
Brenght menigh' dochter oock in druck.
 
Daer komt den Linckaert diese vrijt,1.
 
En wiltse nemen spijt die 't spijt,2.
 
Hy seydt, dat hy van liefde brant;
 
Soo streelt, en vleyt den loosen Quant,
 
Dat sy in sijn ghedachten leeft,
 
Dat sy sijn hert ghestolen heeft,3.
 
En waer hy rotst, en waer hy reyst,
 
Dat hy gheduerigh op haer peyst;
 
Dies schenckt hy haer sijn lijf en goet,
 
Of anders dat hy sterven moet.
 
Hy wachtse schier van straet tot straet,
 
Oock als sy naer de kercken gaet,
 
En of de Mis schoon is ghedaen,
 
Noch weet hy niet van wegh te gaen,
 
En blijft soo langh als sy daer sit.
 
Ick laet u peysen wat hy bidt.
 
Op 't lest als sy wil gaen naar huys,
 
Dan maeckt mijn Ioncker oock een cruys,
 
En stuypt, en neyght soo seer voor haer,4.
 
Al of het een Santinne waer,
 
En leydt Me-Ioffer uyt de kerck:
 
Dit is des Ionckers morghen-werck.
 
Hy comter weder naar den noen,
 
Dan weet den gast soo veel te doen,
 
En sit en draeyt, en leet en calt,
 
Tot dat hy op sijn pooten valt,
 
En sweirt haer duysent-mael sijn trouw,
 
En wil haer nemen voor sijn vrouw,
 
En suyckert soo sijn soet ghevley
 
Met menigh quinck-slagh tusschen bey.
 
‘Wanneer den Weyman soetjens fluyt,
 
Dan raeckt het vincksken inde muyt.’
 
Hy sucht, hy smeeckt, hy streelt, hy vleydt,
 
En doet meer als hier dient gheseydt.
 
Sy krijght een briefken van sijn handt,
 
Daer med' treckt hy in verre landt,
 
Wat volghter naer? Den lichten Guyt
 
En peyst niet eens meer op sijn Bruyt.
 
Och dochters, dochters zijt doch wijs!
 
Want andersins ghy vaert als Gijs,
 
En of dees Ioffer 't briefken heeft;
 
En altijdt noch op hope leeft;
 
Die op een handt-schrift is ghevrijt,
 
My dunckt die is den Voghel quijt.
 
En voor haer eer en heeftse niet
 
Als een papiertjen datse siet.
 
O Wereldt ydel loterij!
 
Maer vol van alle schelmerij.
 
Wat steeckje ons al in de handt?
 
1. En laet ons seffens in den brandt.
 
Wie dat voortaen aen u ghelooft,
 
Die is van sijn verstandt berooft.
 
Want ghy zijt ydel, en vol list.
 
2. Die van u doolt, heeft wel ghemist.

Alle des wereldts ydelheden en sottigheden, beneffens haer mis-slaegen, en sal noch en kan ick hier by voegen: het schrift soud' te wijt-loopende sy-selven verliesen. Twee sal icker aen-raecken die wy daghelijcks sien voor onsen ooghen. Den Teerlinck en den Toe-back, waer in gelt, goedt, tijt, en bloedt, by veel versmoort worden; en daer sommighe soo verduyvelt sot op zijn, datse liever souwen sterven, als die derven. Soo dan om dees Borsten3. eens van ter sijden te groeten, soo segg' ick:


Vorige Volgende