Het masker van de wereldt afgetrocken

[p. XVII*]

Op de ghemaskerde wereldt Van P. Adrianus Poirters.

DE Wereldt hadd' soo langh ghestaen,
Dat hare schoonheydt was vergaen;
Haer groene jeught was al gevlucht,
Men sagh aen haer maer onghenucht;
De tempels van dit blondigh hooft,^1.
Die stonden van haer eer berooft.
En haer ghesicht dat eertijdts blonck,
En dreef soo menigh minne-vonck,
Waer uyt sy snoode straelen schoot,
Dat was van leepen dick, en root;^2.
De kaecken sagh men sonder bloos
Die eertijdts streden met de roos,
En haeren blanck-yvooren tant
In haeren soeten mondt gheplant,
Die wasser doen wel vier in 't gros,^3.
De dry verrot, den eenen los;
Alleen soo bleefer schoon ghetal
Van diepe rompels over al.
Dit hadd' de Wereldt self ghehoort.

1. Waarschijnlijk: slapen, lat. tempora. In het gedicht De Grampschap, door L. De Meyere S.I. (1655-1730) wordt tempels zeker in die beteekenis gebezigd; zie Verdam.

2. Druipen, leepe oogen hebben, lippire (Kiliaen).

3. Van haar tanden, bleven er toen in 't geheel slechts vier over. - De onderteekening G.V.E. beteekent: Gulielmus Van den Eede, S.I. die met P. Poirters leefde te Roermond.

[p. XVIII*]

 

Maer wierde wel te deegh ghestoort.

 

Dies quam se loopen voor 't ghelas,

 

Daer sagh Madam hoe dat sy was.

 

Wat sou-se doen? sy wenschte wel

 

Te steken in een jongher vel.

 

Maer desen wensch en holp haer niet,

 

Schoon sy haer slaepen daerom liet.

 

Doch soo sy nu mistroostigh stondt,

 

Gaf haer Cupido desen vondt,

 

En dede haer een Masker aen,

 

En seyd', het sou dan beter gaen.

 

Daer med' soo scheen-se weder schoon,

 

En gingh van nieuws naer haren throon,

 

Daer sy ghelieft was van de jeught,

 

Die sich in schoonen glans verheught:

 

Maer soo daer eens Godts Liefde quam,

 

Die haer 't gheleende Masker nam,

 

Soo sat de Wereldt weer ontdeckt;

 

Is 't wonder dat ghy met haer gheckt?

 

 

 

G.V.E.