Heyligh hof vanden keyser Theodosius
(1696)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 160]
| |
XII. Capittel.
| |
[pagina 161]
| |
buytenslants op te speuren. Desen neemt de reys aen, met sich voerende thien kemels, beneffens eenige schenckagien ende kleynodien, en treckt naer Mesopotanien. Dat te verwonderen is, den vlytigen gesandt rydt wegh, sonder dat hy sich volkomentlyck laet onderrichten: het welck nochtans wel dienstich, jae nootsaeckelyck scheen te wesen, om alles naer 's vaders wel behaegen uyt te voeren. Maer neen: hy gaet soo wys deur als een kindt: en die kinders uytseyndt, die, gelyckmen seght, bekomt kinders antwoorde. Soude den hofmeester selver soo veel voorsichticheyts niet gehadt hebben, dat hy voor syn vertreck Abraham met alle beleeftheyt in deser voegen soude bejegent hebben? Myn heer ende meester, gy bemint uwen lieven soon Isaac gelyck den appel van uwe ooge. Ick weet, soo ick voor hem een ongeluckich houwelyck quam te treffen, het soude buyten twyfel eenen naegel van uwe dootkist wesen. Oversulcx om ons tegen alle blinde slaegen te versekeren, laet my de jonckheyt van dat landt eens afgaen spieden; en wilt u soo lanck gedulden, ter tyt toe dat ick u van alle gelegentheyt, soo vanden persoon, als van haere gracien, van schoonheyt, van middelen, kan onderrichten. Ongetwyfelt, die de ydelheyt in de oogen, en de wulpsheyt in het herte hebben, die souden naer diergelycke lichaemelycke volmaecktheden, meer als wel naer de godtvruchticheyt, hebben doen taelen. Maer onsen vromen Abraham en was daer niet op uyt: en diesvolgens heeft synen hofmeester de reyse oock gerustiger aengevangen. Den welcken komende in dat vremt landt, heeft sich neergeset by de fonteyne | |
[pagina 162]
| |
(uyt wiens silvre waeteren het vee quam drinckenGa naar voetnoot*, en de dochters vande stadt quamen water haelen) biddende Godt almaechtich, met een nederich gemoet en opgeheven oogen dat hy hem door het recht-snoer van syne goddelycke voorsichticheyt soude gelieven te stieren. Hier op komt de schoone Rebecca uyt de stadt om water te putten; hy versoeckt met beleefde woorden, dat sy haer geweerdige eenen teugh waters uyt haere kruycke te geven; Rebecca, die niet alleen schoon en was van leden, maer oock soet van manieren, offert haeren dienst, om niet alleen hem te laeven, maer oock om alle de kemels te drincken te geven. Doen heeft den hofmeester haer met kostelycke pendanten en braseletten beschoncken; waer door soo haere danckbaerheyt oock meer wiert aengewackert, heeftse haers vaders stal oock middelyck aengeboden; daer by voegende, dat het eene bequame plaetse was, wel voorsien van strooy en hooy en voetsel voor syn beesten. Desen beleefden dienst heeft hy voor een gewis merckteecken, en voor eenen vasten segel aengenomen; en daer uyt besloten, datse de tegenwoordige bruyt, ende toekomende huysvrouw van Isaac soude wesen. Terwylen dan Rebecca t' huyswaerts keert, om van alles haere vrinden te verwittigen; valt den hofmeester op syn knien, en stiert dit gebedt tot Godt almachtich:
O Godt! die my in dit vremt landt,
Genaedich leyt als by-derhandt,
En toont waer myn reys is gelegen;
| |
[pagina 163]
| |
Soo dat ick niet den minsten voet
En stell', als daer ick wesen moet,
En kenn' oock onbekende wegen.
Door u beleyt, door u bestier,
Quam ick met myn thien kemels hier;
Strax deedt gy uwen segen daelen;
Gy schickten op den selfsten stondt,
Dat ick hier oock Rebecca vondt,
Die aenden born quam water haelen.
Dus sluyt ick bondich van nu af,
Dat sy, die van de kruycke gaf,
Dat sy voor Isaac is verkoren,
Wie schoonheyt inde werelt brenght,
Met ander graci noch vermenght,
Wort meer als half getrouwt geboren.
Niet dat ick daerom haer verkies,
Als of ick sagh naer 't opper-vlies;
Neen, dat schoon mooy syn water-verven.
Het roosken, smorgens fris en root,
Schynt savnots bleeck, en hanght als doot;
De schoonste gaen het eerste sterven.
'Tis haeren geest en soeten aert,
Met lieve gastbaerheyt gepaert;
'T syn haere aengenaeme seden;
Een siel daer deucht is ingestort,
Die nimmermeer wort feulje-mort:
Die maeckt noch schoon de schoonste leden.
Ick peys: In't huys van Abraham,
Daer menich hongrich pelgrim quam,
Voor wie men gonck de taefel decken;
| |
[pagina 164]
| |
Daer dient een lief-getaelde maeght,
Die gunste inden boesem draeght,
Om vremdelingen aen te trecken.
Siet, twee die syn van eenen sin,
Die geven wech met groot gewin;
De erme lie syn vette landen:
En watmen daer met korfkens schenckt,
Geen goet en worter door gekrenckt,
Het comt weer in met volle manden.
Rebecca dan, dat puyck-juweel,
Die valt myns heeren soon te deel;
My dunckt ick ben om haer gesonden.
Den vader dient dan af-gevraeght,
Of hy wil scheyden vande maeght,
Met wie ick heb 't geluck gevonden.
Gewis die soo een maeget vindt,
Die heeft syn dach-huer wel verdient,
En 't bode broot by al de vrinden,
Doch u, ô Godt! Sy danckbaerheyt,
Die my tot hier toe hebt geleyt.
Wy soecken, maer gy weet te vinden.
Hoe menich schaep, hoe menich lam,
Sal hier voor slachten Abraham,
Tot lof en danckbaer' offeranden,
Ick sie, ick sie van nu af aen,
Het vier op u autaeren staen
Maer boven al syn herte branden.
Hier op heeft den hofmeester sich naer de stadt ende naer het huys van Rebeccas ouders begeven, alwaer hy vrindelyck is verwillekomt, ende alle syne begeerten | |
[pagina 165]
| |
syn naer wensch uytgevallen. Rebecca is opgeseten, ende met duysent geluckwenschinge uyt haers vaders huys vertrocken. Dit is geweest dit gesegent houwelyck, daer de heylige schrift soo loffelyck af heeft geschreven. 'Tis een oudt versie:
Si vis nubere, nube pari.
Waer op ick segge:
Die goet is, en wil syn gepaert,
Die soeck oock ymandt goet van aert:
Want wie hier in syn kans versiet,
Die trout krakeel, en huys-verdriet.
Hier dient een vernufte gelyckenisse ingeschoten voorsichtich uyt te sien met wie men inden echten staet moet treden. Als het sout geworpen wort in eenen ketel met water, dat smilt en verliest syn selven sonder den minsten wederstryt te toonen; maer soomen 't selfste in het vier werpt, daer maeckt het getier en ramoer, al of het vol poeder waer, en komt ter vlammen uytgesprongen. Siet als ymandt inden echten staet treedt met een werm hooft en oploopende sinnen, daer valt krakeel, daer rysen wedersyts droeve en bittere kyvagien. In tegendeel by gevoeghsaeme sinnen sietmen alles met soeticheyt, ende soo sacht als een syde afloopen; naementlyck soo de persoonen deuchtsaem syn, die by een komen. Ick wil tot meerdere onderwysinge, nu aen alle de jonckheyt de gedenckweerdichtste geschiedenisse voor oogen stellen, die oyt in boecken is gevonden; ick wensche de selfste niet alleen op het papier, maer veel meer in een ieders gemoet te drucken. Theophilus, eenen jongen Vorst, was tot syn hou- | |
[pagina 166]
| |
baere jaeren gekomen; alswanneer syne vrouwmoeder Euphrosina, haere gesanten heeft uytgesonden naer allen oorten en gewesten, om van daer te voeren allen de schoonste maeghden die in de naerburige provincien waren te vinden, om daer uyt een van alle tot Keyserinne te verkiesen. Sy hadder nu een goet getal van de uytgelesenste bekomen, diese altemael in een schoon salette, dat om syne kostelyckheyt de Perle wierde genoemt, heeft doen vergaederen. Soo den bestemden dagh nu was verschenen, op den welcken hy aende uytmuntenste van al syn hert, en trouw, en kroon soude geven; heeft hem syne vrouwmoeder, met dese bondige en voorbedachte woorden aengesproken: Myn heer en mynen soon, Ick moet u belyden dat, van die ure af, als my de natuer soo sterck met u heeft verbonden, ick naest Godt niet en beminne; noch en vreese, noch en hope, noch en versoecke, als dat strecken kan tot u welbehaegen en vernoeginge. My dunckt, dat ick door geen andere oogen en sie als door de uwe: myne gedachten by daege syn meer by u als by my selven; den heelen nacht (gegeven om alle beroerten ons gemoets en herts-tochten te stillen, en in ruste te brengen) waeckt myn hert voor, en over u. Wat wonder? Ick bevinde my vast aen een dobbele verbintenisse, om over al met eenen ongemeynen yversucht, al wat u voordeelich kan wesen, te betrachten; ten eersten, om dat ick uwe moeder ben; ten anderen om dat ick op uwe schouderen den last van het geheel ryck sie berusten; een pack voorwaer van groot gewicht, soo wyt naer synen eysch willen opwegen. | |
[pagina 167]
| |
My dunckt dat naer de aflyvicheyt vanden Keyser, uwen vader, ende mynen alderdoorluchtichsten heere; my dunckt, segge ick, dat ick u soo dickwils en menichmael herbaert hebbe, als ick u sie in swaere ongevallen des rycx, of in sorgelycke staet verwerringe. Doch boven alle die dingen die ick seer ter herten trecke, is wel het gewichtichste en dat my het meeste praemt, als ick bemercke, dat den tyt voor u gekomen is, om den partuer tot den echten staet te verkiesen. Voorwaer een Keyserinne te treffen, verciert met godvruchticheyt, aengenaem door seebaerheyt, uytmuntende in suyverheyt, begaeft met beleeftheyt, blinckende door liefde, dat is een sake van soo veel soeckers, en van soo weynich vinders, datmen schier eerder een machtich ryck, als soo eene begaefde vrouwe soude konnen achterhaelen. En op dat uwe Maejesteyt hier in eenen voordeeligen, en voorsichtigen slagh magh geven, soo heb ick in het salet de Perle vergadert de uytgelesenste bloemen van alle de maeghden; van welcke altemael den keus en haer geluck is in uwe handen. Ick bidde den grooten Godt, dat hem gelieve uwen geest in dese verkiesinge te stieren, dat alles soo tot syne glorie, als tot u voordeel magh geschieden. Ende dat seggende, gaf sy hem eenen gouden appel, ryckelyck beset met kostelycke gesteenten, om te vereeren aen de gene, die hy syne gunste ende kroone weerdich soude oordeelen. Hier op dede Euphrosina een groote salet ontsluyten, waer in opgehangen waeren de schilderyen vande schoonste vrouwpersoonen, soo van die in het Christendom als die inden Heydendom geleeft hadden; met | |
[pagina 168]
| |
dit verschil nochtans, dat de Christenen aen eenen kant waeren, ende stonden altemael ryckelyck verciert in vergulde leysten. Daer saghmen Sara, Rachel, Lia, Debora, Abigail, Susanna, Esther, Iudith, Mariamne, de H. Agnes, de H. Cecilia, de H. Helena, de H. Monica, de H. Felicitas, de thien Sibillen, Zenobia, Amalazunthe, Placidia, Theodora, Marcella, Paula, Eustochium, Clotildis. De kostelycke gesteenten saghmen op haere afbeeldingen, ende de deuchden uyt haere aensichten. Tegen over hongen, in swerte leysten, rondsom bewerckt met helsche vlammen, de beelden van Semiramis, Phaedra, Thisbe, Phillis, Clytemnestra, Cleopatra Agrippina, Iulia, Callirhoe, Phrine, Rodope, Flora alsoo seer vermaert door haere rampsalige doot, als te vooren door haer geluckich leven. Was daer yemandt die desen handel sagh en doorsagh, dat was den jongen Keyser; soo dat syne vrouwmoeder in haeren raet en voornemen niet en was bedrogen. Want dit spel was soo besteken, op dat sy hier door syne amourettekens mochte suyveren, ende syn hert tot eenen Christelycken keus soude bereyden. De groote verwonderige van dit seldsaem werck dwinght my te roepen:
O wyse Majesteyt! ô roem der Keyserinnen!
Dat is voorwaer oprecht; dat is syn kinders minnen!
O wat een kloeck verstandt, ô wat een wys beleyt!
Gy wilt dat synen keus, siet op de eeuwicheyt.
Gy gaet den wilden stam, met soeter vruchten inten:
Gy gaet een hemel-sucht in syn gedachten printen:
Gy wilt dat hy alsoo den gulden appel geeft;
Dat hy, alst leven eyndt, een beter leven leeft.
| |
[pagina 169]
| |
Leert jonckheyt, wie gy syt, leert ouders dese gronden,
Die dese Keyserinn' vernuftich heeft gevonden,
Siet desen spiegel in, eer datje geeft den pandt:
Soo hebde en hier vreucht, en blyschap naderhandt.
Maer laet ons wederom naer het salet keeren. Den jongen Prins alles met rype gedachten afgespiet hebbende, is de Perle ontsloten, waer in met den eersten opslagh synder oogen het gesicht begost te schemeren; want al watmen sagh waren schier niet als lichten, sterren, straelen, glans en luyster sulcken eenen overvloet was daer vande schoonste ende volmaeckste maeghden van syn geheel Keyserdom. Doch op dat den Prins een soude uytkippen, met de welcke hy naer syn doot de swerte lyste met de vlammen hoopte te ontgaen, om de vergulde ende de sterren te winnen; heeft hy den gouden appel aen eene Maeght Theodora aengeboden, naer dat hy sekerlyck verwitticht was van haer godtvruchticheyt ende eerbaere seden. Wel is waer datter onder dien hoop eene was, met naeme Icesia, daer testondt syn oogen opvielen, die hy oock aensprack met een gricx dichtjen; waer op sy met sulcken aerdige gauwicheyt een ander op diende, al of syt uyt een papiertjen hadde gelesen. De groote teericheyt nochtans, ende de weeke swackheyt gaeven oorsaeck en redenen, dat sy is voor by gegaen geworden; ende de schoone, godtvruchtige, deughdelycke Theodora heeft den appel ende den scepter vanden jongen Keyser ontfangen. Wie isser nu, die in dese verkiesinge niet en vint de treffelyckste leeringe voor de jonckheyt, diemen soude mogen verdencken? Haer staet dan toe, eerse haer in | |
[pagina 170]
| |
desen labyrinth en doolhof gaet begeven, het rechtsnoer ende den wysen raedt vande ouders ende ervaeren vrinden op te passen; of haer hanght boven het hooft, daer sich eenen student, edoch te laet van beklaeghde, die met syn eygen hooft en sinnelyckheyt was doorgeloopen en gaen trouwen.Ga naar voetnoot*
Quaesivi voluptatem,
Inveni calamitatem.
Dat is:
Ick liep oock met een lochten sin,
Den labyrinth en doolhof in.
My docht, ick quam noch al te laet:
Nu proef ick eerst hoe dat het gaet.
Ick meynde vol van suet te syn:
Eylaes! 'k en vind maer bitter pyn.
De bestieringe had hem ontbroken, en met dit gebreck quam hy al syn geluck en welvaeren te missen. Den jongen Keyser Theodosius stelt het anders aen, en luystert naer wysen en gesonden raedt, om een geluckich houwelyck te treffen. Al hoe wel wy niet en mogen ontkennen, of de voorsichticheyt Godts heeft hier in wel 't meeste bestier gehadt, en aen het roer geseten. |