Den spieghel van Philagie
(1674)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijDen spieghel van Philagie
auteur: A. Poirters
bron: A. Poirters, Den spieghel van Philagie. Jacobus Woons, Antwerpen 1674 (derde druk)
[Stort, oogh, stort eenen traenen-vloet]STort, oogh, stort eenen traenen-vloet,
Doet gaen het rat van mijn ghemoet,
Maeckt dat mijn sondigh, steenigh hert
Soo kleyn als stof ghebriselt wert.
Op dat door sijn boet veerdigheyt
De straf by Godt wordt af-gheleyt.
Ellendigh Hert! dat Godts ghebodt,
Dat Godts wet hiel voor enckel spot!
Dat Christi Iesu dierbaer Bloet,
Ghetrappelt heeft als met de voet!
| |
[p. 230] | |
Dat noyt de hel noch helschen brandt,
Bevroedt heeft met een rijp verstandt!
Eylaes hier door ist soo vervuylt?
Ick schroom van datter binnen schuylt!
Want daer is wulpschen Overdaet,
En bleecken Nijdt, en swerten Haet,
En On-tucht roockt, en smoockt in't bloet,
En wraeck-sucht die knaeght hert, en moet,
En Af-gunst vol van helsch venijn,
En Vloecken die noch helscher zijn,
Wat afgrondt al van vuyligheydt
Wort met mijn schoon kleedt overspreydt!
| |
[p. 231] | |
O sagh mijn Hert sy selven diep,
Ghewis dat uyt 't sy selven liep!
O Godt! fonteyn van allen goet,
Die oock in't recht ghenaede doet,
Die soetheydt onder strafheydt menght,
Oock als ghy't quaet te Vierschaer brenght!
Waer my gheschiet naer mijn misdaet,
En naer dat op uw' boeck en staet,
Ick waer, och jae, dat weet ick wel.
Al lanck te soecken inde hel:
Ah dat ick sonders immermeer
V heb ver-tornt, o soeten Heer!
V, die my soo veel jonsten deelt,
Die my een siel gaeft naer u Beeldt,
Die my bereydt hebt 't eeuwich goet,
En my ver-lost hebt met u Bloet!
Ah 't is my leet, jae duysent werf:
Ah! dat ick niet van rouw en sterf!
Y siet mijn traenen die ick stort,
En't hert dat soo gebriselt wort,
En jont ghenaey noch desen keer,
Van nu voor-taen geen sonden meer.
Hadden wy, o Philagie, sulcke eene kennisse van onse sonden, wy hadden sulcken leet-wesen om onse sonden, wy vergooten sulcken traenen over onse sonden. On-wetentheyt baert on ghevoelijckheydt, daer in tegen-deel de kennisse van het quaet ons on-stelt, beroert, en beweght om ons uyt het bekende quaet te ont-wercken, laet ons dit leersaemheydts halven ten toon stellen in eenen ver-sieringhe of fabel, die ons den H. Augustinus heeft achter-gelaeten. | |
[p. 232] | |
(a)Sekere Nymphe, of Bosch-goddinne was belust om in de bosschen te gaen jaeghen, sy dede met haere honden een hert op, datse sonder op-houden met alle snellicheyt was ver-volgende, tot dat den bruynen avondt is ghevallen, waer door geschiet is, datse hier en daer door de duysterheyt stronckelde, haere kleeren scheurde, haer selven door de doorens quetsede, en met slijck be-modderde. Ten lesten soo den nacht viel, en vont sy niet schoonder als in de naeste ghelegene speloncke te gaen rusten, niet wetende datse sat midden ion de serpenten en slanghen. Middelertijdt komt Apollo ten aen-ganck, die eenighe van sijne ver-lichtende pijlen in de voor-seyde speloncke heeft geschoten, waer door sy als in eenen sonneschijn klaer heeft gesien de venijnighe gedierten, daerse mede was beseten, waer over sy de vluchte heeft genomen, en Apollo te voet gevallen, en heeft hem bedanckt dat hy de goetheydt ghehadt hadde van haer te ver-lichten en te ver-lossen. Hoe dickwils, o Philagie, isser duysterheydt in ons herte! waer door gheschieden soude dat wy de schaedelijcke gebreken die daer binnen schuylen, niet en souden ont-decken en gewaer worden, ten waere wy in het Examen door een goddelijck licht, datmen gestadich moet ver-soecken, bestraelt en over-schenen wierden. Ver-lichtinghe brenght kennisse, kennisse brenght leet-wesen, leet-wesen brenght beternisse mede. Ist by aldien, Philagie, dat dit is het avondt ondersoeck, soo sult ghy u alleynskens tot de nacht-ruste bereedt maecken. De duysterheyt des nachts | |
[p. 233] | |
gheeft aen den mensch dit voordeel dat hy beter in sluymeringhe en in den slaep kan vallen. Soo sien wy dat eene moeder een doexken laet schuyven over het aen-sicht van haer kindeken, dat op haeren boesem is rustende, op dat het daer onder, als in een kleen nachtje rustende, te beter in slaep soude gheleet worden. Op de selfste manier ist dat de donckerheydt der nachten ons met eene soeticheyt de ooghen weet toe-te-luycken. Hoe gheluckigh sult ghy zijn o Philagie, ist dat ghy dan met de Bruydt moght seggen. Ego dormio, & cor meum vigilat. |
(a)De civit. Dei.
|