|
|
|
| |
[Siet wat den Hemel niet en doet]
Siet wat den Hemel niet en doet,
Hoe't een teer mensch sterckt in't gemoet,
En aen-lockt tot standt-vasticheyt
Met die schoon kroon van saelicheydt!
O kroon met perlen over-saeyt!
O kroon uyt louter gout ghedraeyt!
O kroon van diamanten rijck!
O kroon die noyt had haers ghelijck!
O kroon die soo van glory schijnt!
Dat oock de Son voor haer ver-dwijnt!
Maer, Siel, als ghy hun kroonen siet
En vlieghen dan u wenschen niet?
En voelde dan noch gheenen brandt
Door desen wegh naer't vader-landt?
O datter eens een soete vlam!
Diep in u herte gheresen quam!
Ghy wierdt al kloecker van ghemoet,
Ghy waeghde licht een druppel bloet,
Ten minsten sweet, of eenen traen,
Ghy moet oock met een Cruysken gaen.
Dus als ghy hunnen strijdt besiet,
Vraeght vry: en waeren desen niet
Van vleesch, en beenen als wy zijn?
Of deed' het vier doen minder pijn?
Of waeren Leeuwen doen heel tam?
En Beiren een sacht-moedigh lam?
| | | |
Of waeren Beulen doen niet vreet?
Of was den solfer doen niet heet?
Of waeren steenen doen niet hert?
Of was het sieden minder smert?
Of was de pijn-banck doen heel sacht?
En al de Kerckers sonder nacht?
Of waeren Maeghden doen niet teer?
Of deed' het sterven doen niet seer?
Och jae't soo't nu is, was het doen
Maer hun ghemoet was vroom, en koen
T'is wonder hoe een siel ver-kloeckt,
Die Godt, en sijnen Hemel soeckt!
En heeft aen Christo eedt ghedaen,
Van met het Cruys hem naer te gaen.
Doch soo ghy vreest soo herten stoot,
En schroomt voor een soo vreede doodt,
En soudt gaen vluchten uyt den brandt,
Wordt Martelaers van langher handt,
Sterft heden wat in spijs, en dranck,
En morghen wat in uwen sanck,
Sterft over-morghen in't ghesicht,
Dan in u kleedt, vry wat te licht,
En somtijdts wat in uwe spraeck,
En somtijdts wat in u ver-maeck,
By wijlen wat in slaep en rust,
By wijlen wat in snoepens-lust,
En hier wat uwe sin-lijckheydt,
En daer wat u gheneghentheydt.
‘Die dickwils sterft eene kleyne dooodt,
Die maeckt sijn doodt in't laeste groot.’
En weet dat soo ver-storven Maeght,
Godt als een Martelers behaeght.
| | | |
Een Martelerse sonder bloedt,
Maer Martelerse van ghemoet,
Soo wordt voor veel kleen stervens loon,
Ghewonnen niet een kleene kroon.
Wel aen dan, en ver-sterft u hier,
Wint oock een taxken van Laurier,
Wint in dit kort droef traenen-dal,
Een kroon die eeuwigh blincken sal.
O Godt jont my u dienaeres
Dat ick magh leven naer dees les!
En dat ick magh van nu voortaen,
Ghewilligh met mijn Cruysken gaen,
Maeckt dat ick u believen magh,
Al sneeuwden't Cruycen dagh voor dagh:
Ick weet wat ons wordt op-gheleydt,
Dat komt van uw' Voor-sichticheydt,
Dies wil ick Iesum volghen naer,
En stronckel ick wat hier, of daer,
Met vallen, en met op-te-staen
Soo moetmen naer den Hemel gaen.
En daer ver-wacht ons 't lijdens-loon,
En dat is een ver-blijdens-kroon.
Al het gheene dat hier tot noch toe de Sangh-goddinne gheseyt heeft met woorden, belieft u o Philagie, eens te sien bevesticht met wercken, en met eene groote verduldicheydt? de saelighe Finia gheboren in het Hertoghdom van Florencen, was een Maeghet boven maeten schoon, en Godt-vruchtich, sy en was nerghens als in de Kerck, en in haer Kluys te vinden, nimmermeer op de straet. En voor-waer Maeghden die veel
| | | |
worden ghesien, en zijnder niet veel ghesien. Desen kostelijcken diamant was on-bekent ter tijdt toe dat Godt die met sieckten en ellenden heeft beghinnen te slijpen, en luyster te geven. Voor het eerst soo heeftse haere ghesondtheydt verloren, daer naer is sy van de schoonste de mis-maecktste gheworden, het goudt-geel hayr is haer uyt-ghevallen. Sy is over-goten gheweest met sweiren en met seeren, die van het ghewormte krielde. Haer sacht beddeken was een herde planck, en nochtans in allen dese ellenden, Cruycen, en miserien soo was sy blij-geestich.
Dus ghestelt zijnde is aen haer den H. Gregorius verschenen, die haer verkloeckt heeft met dese woorden: Wel aen Finia, schept moet en maeckt couragie, maer acht daeghen lijdens en strijdens moet ghy noch uyt-staen, dan sal het eynde sijn van uwe ellende, en het beghinsel van uwen triomf, en victorie. Strijdt dan vroomelijck: Quia non sunt condignae Paßiones hujus temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis. Want allen het lijden van dit leven is verre onder de toe-komende glorie, die in ons ver-openbaert sal worden.
Naer't verloop van acht daeghen is die ver-duldighe Siele ghescheyden, het uyt-ghemerghelt lichaem was door den etter aen de planck ghebacken, daerse op hadde ghelegen. Maer siet! terstont is alles ver-andert: want den on-ver-draeghelijcken stanck, is verandert in soete reucken, het aensicht is klaer, en schoon geworden als eenen Engel, de klocken hebben van selfs beginnen te luyden, en als sy naer de begraeve-
| | | |
nisse wierdt uyt-gedraegen, heeftse haer handt uyt-ghesteken (want sy worden in die landen sonder kisten begraeven) en haere Memme of Voesterse genesen van haere sieckte. Peyst eens wat sy al Cruycen in een Cruys van sulcke sieckte heeft gheleden, maer stelt daer dan eens beneffens, wat al glorie sy in een glorie heeft ontfangen? Siet ghy wel o Philagie dat lijdens-loon is lijdens-kroon? en daerom moet ghy met een blij ghemoet om-helsen allen de Cruycen die u Godt sal toe-seynden.
En soo hebben ghedaen alle Godts liefste vrinden. Abraham in het op-offeren van sijnen Sone Isaac. Ioseph in de ver-volginge van sijne broeders. Moyses in de weder-spannicheydt van de Israeliten. Iob in het verlies van sijn goederen, ghesondtheydt en kinderen. Tobias in sijn blindtheydt. Susanna in haere valsche beschuldinge, en allen de Martelaeren en Martelersen in hunne tormenten. Seght dan altijdt met den Priester Heli als hy van Godt ghedreyght wierdt met swaere straffen: Dominus est, quod bonum est in oculis suis faciat. Het is den Heere, dat hy doe naer sijn wel-behaeghen.
Alles waer gesalft, o Philagie, soo wy ons levendich kosten ver-beelden en in-drucken dat al de Cruycen komen van boven, soo wy ons dese op-merckinghe daegelijcks dieper en dieper in-scherpte, wy souden niet alleen met ver-duldicheydt, maer met goet-willicheydt, jae met blij-gheesticheydt lijden. By ghelijckenisse ghesproken, daer is een edel Ionckerken dat rijdt op een moedigh peirdt lanx de straeten, hy heeft de roode kappot
| | | |
op de schouwderen, en plumagien op den hoedt, de versilverde spooren aen sijn voeten, hy piasseert met sijn peirdt op alle kanten, onder-tuschen krijght hy eenen sneeuw-bal of twee om sijn ooren, waer op hy seffens in gramschap komt uyt-te-bersten, terstondt soo wordter noch eenen op sijnen hoedt gheworpen, en soo komter den vierden, den vijfden aen-ghevloghen, hy vloeckt, hy sweirt, hy tiert, hy vraeght wie dien straet-scheynder is, die hem soo is affronteerende? en op-kijckende, siet hy sijn Matresse in de venster met een mandeken vol sneeuw-ballen ligghen, daer is terstondt al dat tempeest in kalmte verdwenen, en me Ioncker doet sijn hoeyken af, en al het vloecken is ver-andert in eenen beleefden Serviteur Madamoiselle.
Buyten twijffel, o Philagie, heeft dese Ioffrouwe uyt goet-jonsticheydt dese sneeuw-ballen gheworpen; en van ghelijcken worden ons van boven oock uyt loutere liefde de Cruycen toe-gesonden, als wy dan lijden op de aerde, dan moeten wy onse ooghen, en het ver-standt hebben inden Hemel, om dat wy altijdt souden weten datse ons van onsen Vader tot onse saelicheydt worden af-ghesonden.
|
|
|
Auteursrechtvrij