Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 118]
| |||||
HEt was ontrent den koelen Mey,
Als Phoebus eens ghingh nae de hey,
Daer thymis en soo menigh kruyt
Omtrent de soete lenten spruyt,
Sijn pijlen waeren noch heel root
Van Python die hy had ghedoot.
Doch eer hy by sijn huys ghenaeckt,
Soo wordt den iaegher self gheraeckt.
| |||||
[pagina 119]
| |||||
VVant soo hy dwaelt nu hier, nu daer,
Soo wordt hy een Godin gewaer,
Sijn hert dat wierde heel ontstelt,
VVanneer hy Daphnis vondt in't velt:
Hy seyndt voor uyt een soeten lach,
En biedt de maghet goeden dagh,
En offert haer te doen geley,
Oft door het bosch, oft langhs de hey,
En heeft maer honigh inden mondt,
Hy seyt, sijn herte was ghewondt.
Ter wijl hy leydt, en vleydt, en sucht,
Soo neemt de suyu're maeght de vlucht,
En sy loopt voor, en hy loopt haer,
Soo neemt de suyu're maeght de vlucht,
En sy loopt voor, en hy loopt haer,
En daer loopt dat oneenigh paer.
Het scheen hy was soo dapper vlugh,
Al had hy vleughels op den rugh;
Het scheen hy was soo dapper vlugh,
Al had hy vleughels op den rugh;
Doch soo hy haer nu hebben wouw,
En dat hy haer nu vatten souw,
Soo is terstondt het aerdigh dier
Verandert in een groen laurier,
En sy en wierde noyt de bruyt,
En hier med' is de fabel uyt.
Een maget die niet vallen wil,
En magh niet veel zijn op den dril,
En dan is't beter eens ghevlucht,
Als veel en langhen tijdt gesucht,
VVant siet, op een verbrande vlaey
Daer stroytmen 't suycker al te spaey.
Den maeghdom, en verloren eer,
VVat dat ghy schreyt, en keert niet weer.
Soo dan, is't dat ghy vlucht het vier,
Ghy wordt gekroont met een laurier.
|
|
