Onder den hiel

[p. 35]

III F. de Pillecyn
Onder den hiel

[p. 37]

Rit in den ochtend

Hel gebriesch, gewuif van manen,
heel in de verte glanst de zee.
Hoog klappert de wind zijn lentevanen.

Hoezee!

Verte uit, verte in, jaagt de felle tocht,
hakken de hoeven de mulle voor,
glijden de halzen langs d' heuvelbocht

hun glanzend spoor,

tot aan de zee... Over lillend schuim
scheren de meeuwen met tragen slag
Hoe klaar de hemel, hoe eindloos ruim

de dag.

O frissche lusten, festijn van licht!
O harten jagend op ritme der tochten!
Heil wie nu van aanzicht tot aangezicht

schoonheid zochten.

Eens gaat de rit naar het land der dood.
Bitsige spoorslag, grijns van haat.
Keert dan de ruiter naar 't ochtendrood

zijn veeg gelaat?

Als de tochten hollen naar d' horizonten
over leper, Roeslaar, Dendermonde,
waar stouter durf de nieuwe fronten

vond,

breekt dan in gloed van rijzenden dag
droom van toekomst, droom van bruid?
Toch jubelt triomf in den laatsten lach...

Vooruit!

[p. 38]

 

Hoog rijst de zon, de dorpen glijden

 

met juichende knapen, om 't schouwspel blij,

 

met kalm aanschijn der stilste tijden,

 

voorbij.

 

 

 

Hel gebriesch, gewuif van manen,

 

heel in de verte ruischt de zee.

 

Hoog klappert de wind zijn lentevanen.

 

Hoezee!

Normandië 1916.