Onder den hiel

[p. 28]

De kerkuil van Nieuwcapelle

De kerkuil van Nieuwcapelle
Is wijs, want grijs en oud;
Zijn toren is neergeschoten,
Nu huist hij in het hout.

Eerst was hij overgevlogen
Het dichte Vrijbosch in;
Doch 't zat er al vol Duitschers
En 't was er niet naar zijn zin.

Weer woont hij op de parochie
Op den tak van een vlinderboom
En viert aan zijn spottend krassen
Des nachts den vollen toom.

Hij speurde mij gisteren avond
Op wacht bij ons log kanon;
En zette zich hoog in het maanlicht
Op een wiegenden tak - en begon:

‘Zijt gij ook één van die helden
Die kerken neerschiet en juicht!
Die mannen vermoordt, en vrouwen
Uithongert, en kinderbloed zuigt?

Gij vecht voor de fransche beschaving!
De Pruis voor de Duitsche kultuur!!
Moet daarom menschenbloed stroomen
Nu jaar en dag, dag en uur?

Aartsdom vind ik het mensch-dom
Barbaarsch en grof en vuil,
Ja, kanonnier, dat zeg ik u,
Al ben ik maar een uil!’

Ik ben er van onder getrokken
Met wee en schaamte belaan,
En 'k heb dien nacht mijn wake
Niet reglementair gedaan.

26 Juni 1918.