Gedichten

[p. 208]

In een Pantheon.

De Filistijnen:

Hoe allen u vreesden te ontmoeten!

Geen waagde 't uw woord te weerstaan,

Zij wierpen zich neêr aan uw voeten,

Met schuld en met schaamte belaân;

Gerustgesteld eerst, als zij boetten

Voor 't geen tegen u werd misdaan.

[p. 209]

 

Die angsten zijn sedert geweken,

 

Dat akelig schrikbeeld verdween!

 

Des bijgeloofs tijd is verstreken,

 

Hoe zonken de altaren ineén!

 

'k Zie, Zeus en Jehovah! verbleeken

 

Den glans, die u vroeger omscheen!

 

 

 

Nu hebt gij de waap'nen verloren,

 

De steunsels weleer van uw macht!

 

Uzelf is de neêrlaag beschoren,

 

Die haar den weêrspannige bracht,

 

Daar 't menschdom, tot vrijheid herboren,

 

Uw machteloos dreigen veracht.

 

 

 

Juicht! juicht, gij ontketende slaven!

 

Geen God op der hemelen troon!

 

Behoudt thans de keur van uw gaven,

 

Schept lust in der dwing'landen hoon!

 

De laatsten der priesters begraven

 

De onbruikbare schepter en kroon!

 

 

 

De Reinen:

 

Er is een macht die bindt, meer dan de strengste wetten,

[p. 210]

 

Wier aanblik dieper treft dan Jovis bliksemstraal,

 

De titels van wier recht geen wijze uiteén kan zetten,

 

Op wier bestaan alleen het vroom gemoed kan letten:

 

Het is de macht van 't onweêrstaanbaar Ideaal.