Gedichten

[p. 187]

Wedergeboorte.

Und so lang du das nicht hast,

Dieses: Stirb und werde!

Bist du nur ein trüber Gast

Auf der dunklen Erde.

Voor haar woning zat het oudje

In de avondstond;

Den vinger op de plaats, waar 't woord van Jezus

Aan Nikodemus stond.

Vriend'lijk oudje, sprak ik tot haar,

Valt u niet zwaar

Het leven, dat in armoê werd gedragen

Zoo menig, menig jaar?

[p. 188]

 

‘Niet het lange leven, sprak zij,

 

Is 't wat mij deert;

 

Als 'k maar in 't stervensuur den geest mag geven,

 

Door Gods genâ bekeerd!

 

 

 

‘Hier staat Jezus' hoog bevelschrift

 

Aan 't menschenhart:

 

Dat hij slechts binnengaat ten eeuw'gen leven,

 

Die weêrgeboren werd.

 

 

 

‘Niet verbeuz'len, hoor, den korten,

 

Den kostb'ren tijd!

 

Maar vraag u, of gij door den geest des Heeren

 

Reeds weêrgeboren zijt!’

 

 

 

Dankend nam ik de vermaning

 

Van 't moedertje aan;

 

En na een groet, gegeven en ontvangen,

 

Ben ik mijns weegs gegaan.

[p. 189]

 

‘'t Menschenhart wordt weêrgeboren!’

 

Ruisch als regen op den akker,

 

Maak in de uitgedroogde voren

 

Nieuwe levenskiemen wakker,

 

Woord! dat nooit dat hart kan hooren,

 

Of het antwoordt met een loflied.

 

't Is dan waar? Ons bindt het stof niet,

 

Daar de geesten zijn verkoren

 

 

 

Tot een dagelijks ontwaken,

 

Tot een dag'lijks voller leven,

 

Tot een dag'lijks boeien slaken,

 

Tot een dag'lijks hooger streven?

 

Dag'lijks kan ons lied weerklinken,

 

Lied der zege op eigen duister,

 

Als we een dageraad zien blinken

 

Van nog nooit aanschouwden luister?

 

 

 

Telkens nieuwe voorjaarsweelde,

 

Vlinder, uit de rups verrezen,

 

Neen, niet vruchteloos verbeelde

 

Ons uw wording eigen wezen!

[p. 190]

 

Klink tot in de somb're poorte

 

Die geen tweemaal wordt ontsloten,

 

Heerlijke eisch der weêrgeboorte,

 

Aan het heldenhart ontvloten!