Het leven van Maria Petyt (1623-1677)
(1976)–Maria Petyt–
Auteursrechtelijk beschermd|
Regelnummers proza verbergen
| |
CXV. Capittel1Dit en quam my niet onverwachts aen, want den Beminden my te 2vooren daer van ghewaerschouwt hadde, dat ick van hem, endeGa naar voetnoot2 3van andere, die my meest toe-ghedaen waren, oock al te lyden soude 4hebben, soo dat ick in die lydende gesteltenisse van niemant eenigen 5troost en soude ontfanghen, op dat mijn lyden lauter ende onghe-Ga naar voetnoot5-66menghelt soude wesen; dit dede den Beminden (soo ick meyne) 7op dat ick my daer teghen soude wapenen, als den tydt daer soude 8zijn van sulcx te ontmoeten; men seght ghemeynelijck, ghewaer-9schouwde slagen quetsen min; nochtans als de selve my overqua-10men, quetsten sy my seer, ende deden my grooten weedom; want 11ick niet wel en kost verdraeghen eenighe sijne onghewoone vrem-Ga naar voetnoot11-1212digheyt, luttel woorden, ende wat ampere minne die hy my uyt-Ga naar voetnoot1213wendigh eenigen tydt scheen te thoonen. 14Waer over ick hem eens dede een seer droevigh beklagh, met 15overvloedighe traenen hem ootmoedelijck biddende, dat hy my 16niet en soude willen verstooten, ende sijne Vaderlijcke handt van my 17trecken, aenghesien dat ick van alle kanten overweldight scheen, 18ende verlaeten vanden Hemel, ende vande Aerde, van Godt, en 19vande Menschen, dat ick sonder sijne hulpe my niet en kost houden 20staende in desen armen staet der Ziele. 21Den Beminden liet toe om mijn lyden te vermeerderen, dat ick 22luttel oft geenen troost, ofte versterckinghe van hem en ontfonck, 23soo dat hy my docht een misnoeghende mine te toonen, waer door 24my inghebeelt wierdt, dat myne vraghe hem niet en behaeghde, 25ende dat hy eenen af-keer van my hadde; als ick die impressie oft 26apprehensie kreegh, scheen myn herte van droefheyt te breken;Ga naar voetnoot26 27dus niet wetende, waer my keeren, oft wenden, soo nam ick het | |
[pagina 197]
| |
28cruysken van myn roosen-hoeyken inde handt, ende sprack datGa naar voetnoot28 29aen niet sonder te storten eenen vloedt van traenen, met een be-30klaghende ghemoet segghende, mynen Beminden Jesus, ghy weet 31mijne onnooselheyt in de beschuldinghe, die van my ghedaen wort; 32ghy weet, mijn oprecht herte ende ghemoet, dat ick u alleen soecke 33te behaghen; ghy weet, dat ick van een jeder verstooten ende ver-34oordeelt ben; ghemerckt, dat het u alsoo belieft, soo resolvere ick 35nu my ghewilligh, om met u te sterven aen 't cruys, laet my met 36u lyden, &c. ghy zyt mijnen eenigen Vriendt ende mede-gheselle 37in mijne uytterste verlaetenisse ende druck; dit niet-teghenstaende,Ga naar voetnoot37 38liet Godt toe, dat my docht, dat den Gheestelijcken Vader luttelGa naar voetnoot38 39compassie met my hadde, ende voor alsdan weynighen troost gaf. 40Och wat vonden van liefde waeren dit vanden Beminden, om 41my gheheel ende gantsch tot hem te trecken, door een grondighe 42onthechtinghe, ende af-stervinghe van alle schepsels; want als eeneGa naar voetnoot42 43Ziele haer bevindt aldus sonder troost, ende versterckinghe by de 44menschen ende liefste vrienden, daer sy naest Godt haer steunsel 45ende betrouwen op nam, dat gheeft haer een wonder spoir, om 46haer herte van alles af te trecken, om alle menschen voor by te 47loopen, ende haer in Godt te dringhen, ende krachtelijck in te 48drucken, willende voortaen haere ruste ende steunsel alleen in Godt 49nemen, al waer sy siet dat alleen eenen vasten vrede der Ziele teGa naar voetnoot49 50vinden is, ende alle de reste niet als quellinghen, onvrede, ende 51ongherustigheyt des herten by en brenght. |
|