Sospitione. Quaed Vermoeden, Arghwaen.
Een oude gewapende magere Vrouwe, draegende eenen Haen boven op den Helm, wesende gekleet, boven haere waepenrustinge, met een dwers kleed van blaeu en geel. In de slincker arm sal zy een Schild houden, alwaer een Tyger in geschildert is, steeckende den arm voor uyt, als of zy den slagh wilde versetten, en mette rechter hand houd zy een bloot Sweerd, als of zy daer mede wilde slaen.
Zy wort oud gemaeckt, en dat door de lange eervarentheyt, waer uyt dieselve plagh voort te komen. En hierom sietmen dat weinige jonge luyden, maer veel oude luyden seer vol suspitie of arghwaen zijn.
De Helm en 't Schild met het Swaerd om te slaen, bedieden de Vreese, waer mede de suspitieuse of arghwaenige gewoon is, sich selve te voorsien. Waer over Ariosto in het tweede van zijne laeste vijf gesangen, aldus van de suspitie singht:
Zy krijt seer luyd en houd de wacht,
En slaept by dage noch by nacht,
Maer rust sich met een ysren kleed:
Hoe meer gesorght, hoe meerder leed.
Nu isser dit, nu isser dat:
Voor poorten, schanssen, graft of stad,
Soo waerschouwts' yder die zy siet,
Het schijnt wel wat, maer voordert niet.
De Haen op den Helm, bediet de wackerheyt van de achterkousige Menschen, wesende de Haen, gelijck Appianus seyt, te gelijck wacker en vol arghwaen.
De Tyger in 't Schild, nae dat Aristoteles in zijn Dierboeck verhaelt, bediet Argwaen, misschien om dat de achterkousige, altijd een saecke, die gedaen wort, ten quaetsten vat: gelijck de Tyger, diewelcke hoorende de soete Musijck en 't gesangh, die door haer selve aengenaem is, soo neemt hy daer in verdriet en moeylijckheyt.
Auteursrechtelijk beschermd