Malinconia. Swaermoedigheyt.
Een oude treurige en droeve Vrouwe, met leelijck laecken gekleet, en dat sonder eenigh cieraet, sittende op eenen steen, mette ellebogen op de knyen, en beyde handen onder de kinne, ter sijden haer staet een boom sonder blaeders, die tusschen twee rotsen is uytgewassen.
De Melancolie doet in den Mensch even 't selve dat de Winter doet in de boomen en kruyden, diewelcke van verscheyden buyen en winden gedreven, van de koude geplaegt, en van de sneeu bedeckt zijnde, onvruchtbaer, dor, verdrooght en van kleynder waerde schijnen. Derhalven isser naulijx eene, die niet soude vlieden het geselschap van de swaermoedige Menschen, als een verachte saecke, om dat zy altijd met swaere en diepe gedachten besigh zijn, die zy haer, als voor oogen, en ofse in der daed alsoo waeren, inbeelden, 't welck de teyckens van droefheyt en treurigheyt te kennen geven.
Oud wort zy gemaelt, om dat het den Iongelingen eygen is, vrolijck te zijn, en de Oude daer en tegens zijn swaermoedigh, gelijck Virgilius seyt:
De bleecke kranckheyt, my gelooft,
Hanght 't droevigh Ouder boven 't hoofd.
Zy is slecht, sonder ciersel gekleet, nae de gelijckheyt van de boomen sonder blaeders en vruchten, om dat zy door haere swaermoedigheydt nimmermeer 't gemoed soo verheft, datse om haer eygen gemack eenigsins denckt, levende in gestadige sorge van quaeden, die zy haer inbeelt, dat haer boven 't hoofd hangen.
De steen, daer zy op sit, bediet, dat het swaermoedigh hert dor is van woorden en van wercken, soo wel voor haer selve, als voor andere: insgelijx doet oock de steen, diewelcke geen kruyd voortbrenght, noch laet oock niet toe, dat het de aerde doet, daer zy op leyt. Doch alhoewel het schijnt dat zy by zijne Wintertijd ledigh is in Burgerlijcke handelingen, niet te min wort zy in de Lentetijd ontdeckt, als wanneermen wijse Mannen van noode heeft, want dan zijn de swaermoedige bevonden en beproest datse seer wijse en verstandige Mannen zijn.
Auteursrechtelijk beschermd