en prijselijck, en dat nae de reeden. De Liefhebbers van sich selve, en dat nae de reeden, soecken andere in de Deughd, eerbaerheyt en andere inwendige goederen te overtreffen. Maer daer is een ander slagh van deughdige en wijse, die niet seer prijslijck zijn, diewelcke vermetelijck door eygen Liefde verblint, sich laeten voorstaen, datse wijser zijn als andere, verheffende haer eygen werck, sich over haeren stijl verwonderende, verachtende en te gelijck met onbetaemlijcke woorden eens anders doen vernietigende, en dat buyten alle reeden, haer selven den loff, buyten waerdigheyt, toeschrijvende. Derhalven seyde Thales, de eerste onder de wijsen van Griecken, datter geen swaerder saecke was als sich selve te kennen, en geen lichter als een ander te berispen. 't Welck de eygensuchtige Menschen doen. Want wie lichtlijck een ander berispt en lastert, geeft te kennen dat hy vol eygen Liefde en roemgierigh is, gelijck Plutarchus in zijn verhael van den Vriend en Vleyaert aenwijst, seggende, de berispinge straft de eygen liefde en ontdeckt eenige karicheyt des gemoeds. Roemgierigh en vol eygen Liefde is geweest Iustus Lipsius, die sich in veele plaetsen ontdeckt mild te zijn in 't lasteren, niet om zijn goed duncken te openbaeren, maer om andere te berispen. Voorts haelt de Schrijver Lipsium over den heeckel, door zijnen opgepronckten en gemaeckten stijl, die hy uyt de oude dichters en verlepte Poëten hadde getrocken: en alsoo dit eygentlijck de Latijnen raeckt, hebben wy dit slechts aengeroert. Om dat den voorgenoemden Lipsius op verscheyden treflijcke schrijvers, doch insonderheyt op Bembum bijt. Doch dese vermetelheyt baert haet, maer Zeedicheyt Liefde, gunste en goedwilligheyd. De Nimphe seyde tot Narcissum, gelijck Suidas verhaelt, Velle sullen u haeten, soo ghy u selve te seer bemint. Inde eygen Liefde blijft de Mensche bespott, gelijck zy de onreedelijcke dieren bespotten, om dat zy meer behagen scheppen in haer eygen geslachte, als in andere. Plato seght, de Henne heeft behagen in de schoonheyt van haer geslachte, de Hond in de zijne, de Os in den Os, den Eesel in den Eesel, en 't Vercken dunckt dat hy de schoonste van allen is. Cicero seyt in zijne Natuyre der Goden, meent ghy datter eenigh gedierte in 't waeter of der aerde is, dat niet in zijn eygen aert een sonderlingh versmaeckt schept? en voeghter dit by: datter soo groote kracht in de Natuyre is, dat de Mensch niet wil als den Mensche gelijck zijn, soo wil oock de Miere den Miere. Maer de eygen liefde heerscht noch te meerder in den Mensche, om dat hy sich veel treflijker en braever acht, als andere Menschen, alsoo hy sich inbeeld dat niemant een Mensch is, als hy selve, alhoewel hy wenscht nae 't geluck, daer in andere Menschen, hem in welvaert en voorspoet overtreffen.
De eygen Liefde is door een Vrouwe afgebeeld, om dat dieselve den Vroukens meest is ingewortelt, aengesien een ygelijck hoe lelijck of mal datse zijn, haer selve laeten voorstaen datse schoon en verstandigh zijn, daerom wort haer de Letter rol met het woord Philautia, dat is eygen Liefde, in de hand gegeven.
Met Vesicaria is zy gekroont, een kruyd dat in Egypten wies als klimop, met klavierkens uyten purperen, met een witte wortel. Want de Griecken, insonderheyt Theophrastus getuyght, dat wie een dragma daer van indronck, sich soude laeten voorstaen, dat hy de alderschoonste is. Daerom seytmen, door boerte, dat die met eygen Liefde geplaeght is, drincken sal van dese wortel; en d'oorsaecke waerom zy oock de Narcis in de hand heeft, is yder bekent, om dat gelijck Ovidius van hem verhaelt, hy sich in de schoonheyt van zijn eygen beeldenisse liefkosende, verandert is in een Narcis bloeme. Welcke bloeme verwonderinge aenbrenght. En de Minnaers van de eygen Liefde verwonderen sich door ontroeringe, van haer eigen selve. Iae daer gebreeken geene, die door eygen Liefde overgevoert, gedencken, datse in alle haer doen zijn Narcissen. Maer dese sien de groote sack van onvolmaecktheden niet, die over haeren rugge hanght, gelijck Suffenus, die sich voor een schoon, lieflijck en braef Poeet uytgaf, niet eens merckende, dat hy onsapigh en een lompe Poeet was. Waer over Catullus besluyt dat yder die in de eygen liefde is verblint, een rechte Suffenus is. Want yder vol gebreecken, kan zijnen sack, die op de rugge hanght, niet mercken. En dit komt door eygen Liefde, die de sinnen verdonckert, datse als betovert zijnde, anderer luyden gebreeken, oock hoe kleyn die
Auteursrechtelijk beschermd