Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 187]

De woelende Mensche.

Stemme: Doense, doense.

DE mensche rotst door bergh en dal,
Door bosschen en door dalen, en door dalen,
En geeft sich in veel ongeval,
Om gout en schat te halen,
Maer op de deughd en eer, lacy! lacy!
Maer op de deughd en eer, met weynigh let.

2. De Mensch sweeft over zee en sand,

Door stormen en door baeren, en door baeren,
En hy verlaet sijn hof en land,
Om geld en goed te garen,
Maer op de eedle ziel, leyder! leyder!
Maer op de eedle ziel, men weynigh past.

3. Maer als 't al is geraept, geschraept,

Door krom' en slinxe wegen, slinxe wegen,
't Onrustigh hert dan nimmer slaept,
Maer vind sich heel verlegen,
Want eene worm die knaeght, droevigh, droevigh,
Want eene worm die knaeght, en rooft sijn rust.

[p. 188]

 

4. Soo soeckt men dan door staet en pracht,

 

Sijn sinnen te verlusten, te verlusten,

 

Men slaet alleen op wellust acht,

 

En soeckt daer in sijn ruste,

 

Maer 't is een broose lust, vluchtigh, vluchtigh,

 

Maer 't is een broose lust, die ras verdwijnt.

 

 

 

5. 't Is beter dat m' om 't eeuwigh peynst,

 

Dat eeuwigh sal beklijven, sal beklijven,

 

Dan dat m' om 't aerdsche goed soo veynst,

 

Dat snellijck sal wegh drijven,

 

Maer 's Hemels goed geduyrt, eeuwigh, eeuwigh,

 

Maer 's Hemels goed geduyrt, in eeuwigheyt.

 

 

 

‘6. Heft dan u hert en ziel om hoogh,

 

‘En tracht na 't beste leven, 't beste leven,

 

‘En staert ten Hemel met u oogh,

 

‘Die beter schat sal geven:

 

‘Daer blinckt het hooghste goed, stadigh, stadigh,

 

‘Daer blinckt het hooghste goed, dat God bekroont.