Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 158]

Van 't lof en laster der Tonge.
Spreeckt Iacob. 3.
De Tonge is een kleyn lit, en roemt sich doch geweldigh.

Stemme: Rosemond die lagh gedoken.
Of, 146. Psalm. VVel op mijn ziel.

VVIe sou immermeer gelooven,
Hoe de Werreld word gesolt,
Hoe het onderst klimt na boven?
En wort als een ball' gerolt:
En dat door soo kleynen dier,
Datter stoockt sijn oorloghs vyer.

2. Dit dier is de kleyne Tonge:

't Eelst' en snoodste dat men vint,
Dit dier doet soo vreemde sprongen,
Want men 't met geen stricken bind.
't Stiert ons als een roer het Schip,
Nu in Haven, dan op Klip.

3. Het baert oorlogh en weer vreede,

Het baert liefde, dan weer twist,
Onder het schijn-heyligh kleeden,
Brouwt het niet als snoode list:
Nu van soet en suur een walgh,
't Brenght d'een aen, en van de galgh.

4. 't Is een Adder, en vol vleyen,

Het maeckt recht en weder krom,
Het kan lacchen, het kan schreyen,
Nu gespraecksaem, dan weer stom.

[p. 159]

 

Het kan smeecken en verraen,

 

Heeden helpen, morgen scha'en.

 

5. Het kan lastren en weer eeren,

 

Het spreeckt waerheyt en bedrieght,

 

Het kan heffen en verneeren,

 

Het schijnt erenst, en het lieght.

 

't Is een vyer dat sich verspreyt,

 

Vyer vol ongerechtigheyt.

 

6. 't Baert de dood, en weer het leven:

 

Met dees tonge looft men God:

 

Lof en laster kanse geven,

 

Daer sy met haer naeste spot.

 

't Is een Hemel en een Hel,

 

Gods en 's Duyvels mee-gesel.

 

7. Het bevlecht ons eed'le ziele,

 

Door ontuchte vuyle reen:

 

Het gaet alle dingh vernielen;

 

Eerbaerheyt en goede ze'en:

 

't Past op reeden noch bescheyt,

 

Tonge vol lichtvaerdigheyt.

 

‘8. Maer O Driemael wel gezegent:

 

‘Als dit ongetoomde lid,

 

‘Niet als goede stof bejegent,

 

‘En beooght alleen dit wit:

 

‘Dat het spreeckt met Godt alleen,

 

‘Swanger van gesonde re'en.

 

‘9. Dan is 't een geschenck van boven,

 

‘En een vrucht van 's Levens boom:

 

‘Die daer altijdt God sal loven,

 

‘Als een beeck, uyt desen stroom,

 

‘Waer uyt Melck en Honigh vloeyt,

 

‘En voorts alle deughde groeyt.

 

‘10. Wilt dan Heer! ons tongh bestieren,

 

‘Datse doch geen boosheyt spreeck:

 

‘Datse mach ons ziel vercieren,

 

‘Datse als een Son' door-breeckt:

 

‘Datse wesen mach een licht,

 

‘Dat een yder Mensche sticht.