Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Geluck-wenschinge der Vrede.

Stemme: Quandjo miro le Rose. Of, Wel op ghy Cherubimen. Siet de Musijck, fol. 84.

LAet ons de Vree beminnen,
O reedelijcke sinnen!
Die yder doet verblijden,
In dese droeve tijden:
Op dat wy op-getogen,
De soete Vree met vreughd omhelsen mogen.

2. Weest welkom lieve Vrede!

Ey kom, besit de steede,
Van dit moorddadigh vechten.
Ey wilt dien strijd beslechten,
Dat wapens en tamboeren,
Nu uyt-geraest, sich nimmermeer weer roeren.

3. Wat heeft de krijgh geschonden!

Wat lijcken en wat wonden,
Wat jamren en wat klagen,
Verhoort men in ons dagen?
Wat moorden en wat blaecken,
Wat naer' gekrijt, verneemt men in ons daecken?

4. Fy, fy, verdoolde Menschen,

[p. 157]

 

Die slechts nae grootheyt wenschen,

 

Nae Staet, nae Land en Rijcken.

 

Wilt voor de reeden wijcken,

 

Hoe voerdy d'arme zielen,

 

Dus in den dood, om schenden en vernielen?

 

5. V swaerden maeckt tot ploegen,

 

Laet Os en Paerden swoegen,

 

En 't Land met voorens snijden,

 

Op dat elck mach verblijden,

 

Door d'overvloet van kooren,

 

Met alle vrucht, geladen in den Hooren.

 

6. Maer ghy o lieve Vreede!

 

Ghy voeght u na de reede,

 

Na billickheyt en Wetten:

 

Ey wilt den Krijgh verpletten,

 

En stieren ons gemoeden,

 

Dat sich de quae versellen mette goede.

 

7. Dat Wolf en Lam sich weyden,

 

Dat Schaepkens op der Heyde,

 

Sich voor geen roovers vreesen.

 

Dat elck mach d'ander wesen,

 

Gelijck een ziel genegen.

 

O lieve Vree! vergunt ons desen zegen.

 

8. Dan willen wy, o schoone!

 

V heyligh voor-hoofd kroonen,

 

Met kranskens van Olyven:

 

O Vree! wilt by ons blijven,

 

En 't oorloghs-tuygh verbranden,

 

Dat ghy alleen mooght heerschen in de landen.

 

9. Als wy door u weldaden,

 

Ons in dees vreughde baden,

 

Was 't noodigh dat ons sinnen,

 

In vrede God beminnen.

 

Want anders is 't geen zegen.

 

‘Maer vree met God, daer in is 't al gelegen.

 

‘10. Wie sich vermenght by quaden,

 

‘En volght haer boose paden,

 

‘Schoon datse vreedigh leven:

 

‘Die wort venijn gegeven,

 

‘Om doodelijck te wonden.

 

‘Dus leeft in vree, doch kampt steets mette sonden.