Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
Auteursrechtvrij
[pagina 110]
| |
Stemme: AEole houd u winden in den toom.
VVEgh met de pronck, met gestreel en geflick,
Wech mette pracht en al de dertelheden:
Wech met Robijn, Diamant en geblick,
Wech met Parruyck, met Bagh' en kostelheden:
Wech ghy wulpsche overdaed!
Met u leckernyen.
Wech met goud' en weyts gewaet,
Vol borduur en zy'en:
Wech geswier, en getier,
Dat de deughd verduystert,
Wech ghy lust, die ontrust,
En mijn eer ontluystert.
2. Ach hoe heb ick mijne edele bloem,
Prachtigh en trots de Werreldt overgeven?
Wat is 't vermaeck', en des wellusts roem?
Waer is mijn jeughd en mijn frissche jonge leven?
Waer is nu de ydelheyt,
Daer ick my in bade?
Daer mijn ziele nu om schreyt,
Die dus is beladen.
Sy is heen, met al 't geen,
Daer ick my in streelde.
Wech ghy smert, uyt mijn hert,
Met de yd'le weelde.
3. Ach hoe heb ick my doch tegen mijn Godt,
Door al 't gevley der wellust soo verloopen?
Dat ick verblint, als slavinne, versot,
Was in haer waen en ydelheyt versoopen?
En nu walgh ick van de lust,
Van 't vermaeck der sonden:
En ick soeck in Christo rust,
Van dees lust ontbonden,
Die niet doet, als 't gemoed,
| |
[pagina 111]
| |
Door de weelde branden:
Doch u Heer, komt de eer,
Van mijn offerhanden.
4. Wat my eerst pord' tot dees Werreldsche vreughd,
Streckt nu alleen, u Heere te behagen:
Dies wil ick hert en ziel u gantsch op-dragen:
Sy weend' over hare sond',
En met rouw bevangen,
Daelde sy stracks na den grond,
Met bedouwde wangen:
Ach hoe soet, my ontmoet,
Dat ick kus dees voeten.
Wilt oock 't quaed, dat ick haet,
Heer! genadigh boeten.
5. Sy lagh beschreyt voor sijn voeten te neer,
Wasschende, droogende, salfde die met eenen,
't Hayr was haer doeck, en sy bad haren Heer,
Dat hy haer wou barmhertigheyt verleenen.
Hoe de Pharizee oock smaelt,
Dat dees Sondaresse,
Dus van Christo wort onthaelt,
Gaf hy hem een lesse:
Schoon dees Vrouw, nu vol rouw,
Heeft veel sond bedreven,
Dies voorwaer, ick aen haer,
Heb veel' sond vergeven.
6. Wie dat maer Christi genade dus smeeckt,
Dien sal hy nu noch nimmermeer verstooten:
Soo maer 't berouw, uyt een reyn herte breeckt,
En dat het komt, door 't waer' geloof gevlooten.
Als dees Sondares vertoont,
Door 't geloof genesen:
Die veel' sonden zijn verschoont,
Om dat sy Godt vreesde:
Saligh dan, is de Man,
Die 't woort mach beleven:
Gaet in vree, u is mee,
Uwe sond vergeven.
Siet de Musijck-Noten in Lust tot VVijsheyt, Woelende Mensch. |
|