Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Tegens de verquistinge der Geestelijcke goederen, heeft Christus de Heere de gelijckenisse van den verloren Sone in-gevoert; die onaengesien hy sijne midlen onnutlijck door-gebracht hadde, op-geweckt is, tot naedencken, van wederom te keeren tot sijnen Vader, dien hy soo hertlijck hadde vertoornt, &c.

Wat de verquistinge zy, leest daer van de Iconologia of uytbeeldinge des verstants, fol. 543.

VVAt eygentlijck de verquistinge zy sullen wy U E. daer van een kort bericht doen. Verquistige zijn die geene, die haerer Ouders en Vrienden midlen suynigh en eerlijck gewonnen, sonder eenige reden of overlegh verspillen. 't Zy datse 't selve door slempen, brassen, of met ontuchtigh leven of geselschap doorbrengen: en als blinde Menschen, hare midlen wegh-werpen, en dat aen die geene die 't niet zijn waerdigh, nalatende die selve, met ordre, aen die geene mede te deelen die noodigh dienen geholpen en behoeftigh zijn: Haer selve beroovende van dien standt, daer in datse souden konnen eerbaerlijck en gelucksaligh leven. Oock sou men dese daer onder wel mogen stellen, die hare goederen verwaerloosen aen steentjes, beentjes, bloemen en andere onnutte beuselingen, die wel de lusten ketelen, maer die geene stoffe zijn, die haer self in armoede of tot onderhoudt des levens decken of stutten, of tot

[p. 98]

nut hares naesten mogen strecken. En hierom is dese slach van menschen de ellendighste, die met roffianen en onduchtige persoonen hare midlen verdoen, die haer alleene uyt-suypen, en daer na kael en bloot zijnde, metten voet schoppen, daer sy dan in armoede ellendigh moeten om heerswerven. Dese menschen zijnder tot allen tyden seer vele geweest, die 't zy uyt onbedachtigheyt of grootsheyt tot soodanigen verloop zijn gekomen, soo datse soo beroyt en kael zijn geworden, datse of in ellende hebben moeten sterven, of goede Luyden om hulpe en onderstant hebben moeten beedelen. En om geen ongunst van eenige noch haer onses tijdts op onsen halse te laden, sullen wy uyt veelen, eene, voor den dagh brengen, wiens name alreede verdonckert, ons geen ondanck sal weten, dat wy die selve uytte vergetenheyt op-halen, en tot een Voorbeeldt van sijne Landsluyden ten toone stellen, op datse sich voor soodanige schadelijcke klippen sullen hebben te wachten. Om dit dan te verhalen, sullen wy 't stuck een weynigh breeder toe-stellen. Daer was te Hoorn in VVest-Vrieslandt eene Ioost Aelbout Ridder, die een Broeder hadde Gerrit Aelbout Burgemeester tot Hoorn, oock Schout en Castelleyn van Zeeburgh, eene der vertreflijckste Regeerders der selver Stede; die in den Iaere 1517 in grooten rijckdom bloeyde: dese liet na, eenen Sone geheeten Albert Aelbout oock Burgemeester in den Iare 1535, dese stierf ontrent den Iare 1539, na-latende een natuurlijcke Dochter, die hy wettigh maeckte, en erfgenaem stelde in alle sijne goederen. Dese bestede die selve ten Houwlijck aen een rijck Burgers Sone aldaer, geheeten Adrian Win, die hem doe ter tijdt in plaets van Tin over Tafel liet aendisschen met Silver: dese was oock machtigh rijck, hebbende behalven menighte van Huysen, Renten, &c. noch 125 Morgen-landts. Dese met een Valck op der band, meenende dat hem geen Zee konde te hoogh gaen, noch dat hy geen gat soude konnen krygen in sijne goederen, stofte daer op vermetelijck, soo dat hy over al liet aenschryven,

Ick mach ryden, ick mach vliegen, ick mach gaen,
Ick behoef niemandt ten dienst te staen.

Dese dan door de slemperye sijn goet verquistende, verviel ten laetsten in soodanigen armoede, dat hy noch in groote ellende, in de Hoy-schuyre van sijne gewesene Pachter, heeft moeten sterven. Een mercklijcke voordaedt onses tijdts, daer sich dan alle slempers en op-geblasene hebben in te spiegelen, op datse

[p. 99]

hare trotse kam laten dalen, en niet met spot en laster, hare ellende en trotsigheyt, te spade beklagen: gedachtigh zijnde, 't oude spreeck-woordt, Al vlieght een Vogel noch soo hoogh in de locht, soo moet hy doch op de aerde sijn kost soecken. Tot bewijs of yemandt noch soo hoogh braveerde, en sich groots en trots, door laetdunckenheyt, op-blaest, soo moet hy doch by de aerde blyven, dat is, hy moet noch by de menschen verkeeren ende eyndelick tot aerde worden. Daer dan sijne hoovaerdye en trotsheyt sal een eynde nemen.