Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
Auteursrechtvrij
[pagina 61]
| |
Stemme: 100 Psal. Ghy Volckeren, &c. Of, Christe ghy die zijt dagh en licht. Of, Onse Vader in Hemelrijck. Drie versen voor twee gesongen.
NV sit ick hier en kijck vast toe,
En ben schier van dit wachten moe,
Waer toe dient Heer dat ghy vertreckt,
Het schijnt ghy met mijn preecken geckt.
2. Ick kend u goetheydt en u trouw,
En dat u 't quaedt haest rouwen sou.
De doodt is my nu geen verdriet,
En daerom acht ick 't leven niet.
3. Wel Iona sprack Godt! zy dy gram?
Stracks hy sijn wegh ten Oosten nam,
Daer hy sich berghd' in eene tent,
Tot hy de Stadt sou sien geschent.
4. De Heere schiep een breede tack,
Die hem beschaduwd' onder 't dack,
Soo dat hy scheen hier door verheughd,
En schept' in 't hert een nieuwe vreughd.
5. De vreughd' eylaes! nam ras een endt,
Een worm had desen boom geschent,
De Sonne met haer heet geflick,
Die pranghd' hem yder oogenblick.
6. Hier was 't al weder in den windt,
En sey, wat ben ick menschen kindt?
Het sterven my doch voor gewis,
Veel soeter als dit leven is.
7. Hy gingh vast in sijn gramschap voort,
Dies Godt hem strafte, door sijn woordt:
| |
[pagina 62]
| |
En sey, hy had aen dese plant,
Gesteecken noyt vermoeyde handt.
8. Ick toon u slechts, hoe d'ydle lust,
Al schijntse schoon, stracks wort geblust.
En hoe dees plant', die u verheughd,
Dus teer is in haer meeste vreughd.
9. Dat oock des Menschen leven broos,
Is als een schoon' ontloocken Roos:
Wiens bladers zijn terstondt verlept,
Wanneer men slechts dat Roosjen rept.
10. Dat wellust, hoe schoon datse schijnt,
Soo ras als dese plant verdwijnt:
Dat oock de pracht en hooge staet,
Veel rasser als een bloem vergaet.
11. Jae dat oock self u aerdtsche Hut,
Al staetse frisch haest krijght een dut,
En dat de mensch sijn eel gemoedt,
Moet cieren met een beter goedt.
12. Sou ick dan die dit jamren hoor,
Niet luystren met eens Vaders oor?
Ick die den mensche streel en smeeck,
En steets hem mijn genade preeck?
13. Op dat hy van de snoode baen,
Sou op mijn' heyl'ge paden gaen,
En vallen met een droef gemoedt
Verslagen sijnen Godt te voet?
14. Sou ick dees treffelijcke stadt,
Tot puyn en assche maecken plat?
En duysenden soo Mensch als Vee
Verdelgen, en haer kinders mee?
15. O neen, eens Vaders herte breeckt,
Als 't kindt hem om genade smeeckt:
‘ Dies wil ick oock seer goedertier,
‘ Mijn geessel werpen in het vyer.
|
|