Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Elias van den Raven gespijst, 1. Reg. 17.
En 't Weeuwtjen van Zarphat.

Stemme: Sal ick noch langh in heete tranen.

DE diere tijdt baert veel ellende,
Als Godt ons met sijn' roe verschijnt:
't Zy waer wy 't keeren of oock wenden,
De mensch van rouw en droefheydt quijnt,
Als Godes handt, geen onderstandt,
Doet aen het Landt, of stort sijn zegen uyt,
Maer in sijn toorn de Aerd en Hemel sluyt.

2. Elias wierd van Godt geheeten,

Om soo t'ontgaen dees harde noodt:
Dat hy aen 't beeckjen Krit geseten,
Sich bergen soude voor den doodt.
Dit Cristallijn, sou zijn de Wijn,
De Raven mee, die souden hem de spijs,
Versorgen door een wonderbare wijs.

3. Dees Beesjes quamen vroegh en spade,

[p. 50]

 

En offerden haer lieve vrucht,

 

Daer sich Elias mee versade,

 

Tot hy weerom most op der vlucht:

 

Doch Godt wees hem, door sijne stem,

 

Dat hy van daer, na Zarphath, soude gaen,

 

En spreecken daer een treurigh Weeuwtjen aen.

 

4. Hy sagh haer hout van d'aerd op lesen,

 

Hy riep haer toe, ey laeft mijn dorst!

 

En brenght wat broodts: maer sy uyt vreesen,

 

Sprack rondt, ick heb noch broodt noch korst.

 

Alleen wat meel, dat is mijn deel,

 

Tot onderhoudt, en Oly in mijn kruyck,

 

Dat ick op 't laetst voor my en 't kindt gebruyck.

 

5. Werpt sorgh ter zy, vertrouwt den Heere,

 

Backt eerst voor my een kleyn geback,

 

Het meel in 't Cad, sal Godt vermeeren,

 

En stillen soo u lastigh pack.

 

V Oly sal, in maet of tal,

 

Niet minderen, tot Godt de Heer, die leeft,

 

Van alle dese ramp een uytkomst geeft.

 

6. De eene sorgh was niet genesen,

 

Of d'ander rouw, volghd' op de straf:

 

Man Godts! most ghy de oorsaeck wesen,

 

Waer door mijn Soon geraeckt in 't graf?

 

Moet dan mijn sond, en dese wond,

 

My prangen 't hert dat ick mijn Soon verlies,

 

Wat sal 't dan zijn? den doodt ick liever kies.

 

7. Hy nam haer Soon en heeft geboogen,

 

Sijn lichaem over 't kindelijn:

 

En badt tot driemael voor Godts oogen,

 

Dat 's knaepjes ziel doch weer verschijn:

 

Godt heeft verhoort, sijn klachtigh woordt,

 

Het zieltjen loock, gelijck een roode Roos,

 

Die frisch van dauw ontluyckt haer schoon gebloos.

 

‘8. Soo kan Godt vreughd, voor droefheyt senden,

 

‘ Wanneer men schoon geen hulpe siet.

 

‘ De rampen kan hy elders wenden,

 

‘ En schencken heyl ons voor verdriet.

 

‘ Hy kan de sijn', uyt noodt en pijn,

 

‘ Jae uyt de doodt, verlossen door sijn kracht,

 

‘ Gelijck hy hier aen 't Weeuwtjen heeft volbracht.