Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
AuteursrechtvrijStemme: Laestmael in 't kriecken van den dagh.
GElijck een bloem op 't velt-vergaet,
Soo is ons leven oock,
Seer kort en broos schoon 't heerlijck staet,
Jae 't is als wind en roock:
Als 't blad van eene boom,
En 't loopen van een stroom,
Soo vluchtigh is 't: jae als een schoone roos,
Op-gepronckt met geur en bloos,
Die slechts duyrt een korte poos.
2. Wy klagen dat der Dieren aert,
Een langer leven heeft,
| |
[pagina 167]
| |
En dat de Mensch, die meer is waert,
God soo kort leven geeft:
Waer in hy met verstand,
Kost nemen 't al ter hand:
Maer dat de Dood, als 't noch in 't bloeyen was,
Snel verdrijft dit teedre glas,
Jae tot gruys, tot stof en asch.
3. Ons klacht' is onrecht en verkeert,
Want God is 't, die 't bestiert:
En die ons door dees broosheyt leert,
Hoe hy sijn wercken ciert:
En dat hy is die geen,
Die 't alles schickt alleen,
Dat hy den Mensch sijn heerlijckheyt vertoont,
En met soo veel gaven kroont,
En met deughde rijcklijck loont.
4. Ten eynde hy sou vaerdigh staen,
En 't korte leven sien,
En sijn gemoed ten Hemel slaen,
En alle ondeughd' vlien,
En dencken dese dagh,
De laetste wesen magh,
Wat weet ick Heer; wanneer ghy mijne draet,
Die soo los en wanckel staet,
Met u seyssen neder slaet,
5. Ons leven is gelijck een droom,
Die snel en ras vervlieght,
Waer in men sonder vrees of schroom,
Sich selve seer bedrieght:
Men let op seeckerheyt,
Die ons, eylaes, verleyt.
Maer wie belooft ons 't schoone morgenroot?
Want op heden komt de doodt,
Die ons van ons glans ontbloot.
6. Ons leven is maer eene dagh,
Hoe heerlijck dat het schijnt,
Vol smerte, rouw en naer geklagh,
Dat in der haest verdwijnt:
Wat baet dan 's werrelts pracht,
Die by God is veracht?
Een nedrigh hert, dat is by hem ge-eert,
| |
[pagina 168]
| |
Dat hier willigh sterven leert,
En sich tot den Heer bekeert.
7. Verlaet u dan op 't leven niet,
Want alles moet vergaen,
Het is een kranck en teeder riet,
Daer op ghy niet mooght staen.
Dus denckt mijn leven slijt,
Wy hebben uyr noch tijdt.
Ick stel my dan in God den Heer gerust,
Die is al mijn vreughd en lust:
Tot hy mijn lamp uytblust.
VAn 't lange, korte, beesige, aendachtige, Menschlijcke, en ongeruste leven, leest daer van in de Iconologia of Uytbeeldingen des verstants, fol. 486. en vervolgens, vvaer in ghy groot vermaeck sult scheppen. Leest oock daer op, de voorspoet des levens, fol. 566. daer hy eygentlijck sal aenvvijsen vvat dat selve is.
Seneca seydt in sijne Brieven: 't Is onseker in vvat tijdt en plaetse u de doodt vervvacht, en derhalven sult ghy die op alle tijden en plaetsen vervvachten. |
|