Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 89]

Diogenes ons leert, dat die niet in der daed,

Een Mensch is, die in schijn van eenen mensche gaet.

Stemme: Wanneer de Son haer paerden ment.

DI-ogenes wat zydy bot, Dat ghy by 't Sonne-schijn,
Gelijck als waerdy dwaes of sot,
Most yders schouspel zijn?
Wat is u doch weder-varen,
Dat ghy dus by schoonen dagh,
Gaet soecken met een Lantae-ren,
Nae Menschen, tot yders ge-lach.

2. ^*'t Is waer dat ick nae Menschen soeck,

Maer vinder hier niet een:
Schoon dat ick gae van hoeck tot hoeck,
Soo sie ick hier noch geen:
Ick soeck een Mensche met reeden,
Met trouw en met billickheyt,

* Diogenes antwoort.

[p. 90]

 

Oprecht, en van goede zeeden,

 

Die sijn pad nae de deughde leyt.

 

 

 

3. Ick sie dat yders leven streckt,

 

Nae dertelheyt en lust,

 

En dat men vromen hier begeckt,

 

Die sien op beter rust:

 

Ick sie hier de sond en schanden,

 

En Menschen alleen in schijn,

 

Met valsche grijjpende handen,

 

Die in der daet geen Menschen zijn.

 

 

 

4. ‘Quam nu Diogenes aen-gaen,

 

‘En socht nae Menschen om,

 

‘Hy souder naulijx 't oogh op slaen,

 

‘Want elck is driest en dom.

 

‘Sy zijn als de wilde Dieren,

 

‘In een woeste wildernis,

 

‘Ontuchtigh, vol snoo manieren,

 

‘Daer gantsch geene deughde by is.

 

 

 

5. ‘Want d'een bedrieght den ander,

 

‘En schent en rooft sijn eer,

 

‘Men bijt en scheurt malkander,

 

‘En past op Wet noch Leer:

 

‘Jae in een schijn-heyligh weesen,

 

‘Soo schuylter seer groot bedrogh,

 

‘De vroome magher wel vreesen,

 

‘En dit quaed, dat regeert het noch.

 

 

 

6. ‘Wie souder doch verlooren gaen,

 

‘Nu elck sich selve soeckt?

 

‘Men loert slechts op verkeerde pa'en,

 

‘Hoe dat men elck verkloeckt.

 

‘Ach ongeluckighe tijden!

 

‘Daer d'eene den ander verscheurt,

 

‘En spot met sijn druck en lijden,

 

‘Als d'ander vast jammert en treurt.