Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Klachte Jeremiae over Jerusalem.

Stemme: Sal ick noch langh in heete tranen.

ACh soo mijn oogh had klare beecken,
En stroomen als een water-vloet,
Ick sou d' ellend' niet konnen spreecken,
Van die men Zyons Dochter doet.
Sy sucht en klaeght, en 't hert haer knaeght,
Als sy gedenckt aen dese droeve stem,
De nare klacht der Stadt Ierusalem.

2. Sy sit nu als een Weeuw alleen,

Die groot was onder 't Heydens volck,
Die als Vorstinne blonck voor heene,
Verheven als een hooge wolck.
Sy sit en steent, sy sucht en weent,
De tranen rollen van haer kaecken neer,
En weet geen Vriend, die haer sal troosten weer.

3. Ach Iuda is alree gevangen,

Van wegen groote dienstbaerheyt,
De Heydenen haer schricklijck prangen,
Met ellend en veel bitterheyt.
Want Zyons pad, leyt woest, om dat,
Daer niemandt komt op haer geheylight feest,
En daerom sucht sy, uyt een droeve geest.

4. De poorten staen woest en verlaten,

Haer Priesters suchten om dees daet,
De Dochters schreyen boven maten,
Om dat het haer soo qualick gaet:

[p. 27]

 

Haer vyand staet, en lacht uyt haet,

 

En is gerust, om dat God ons besoeckt,

 

Want yder ons in sijne ziel vervloeckt.

 

5. De Dochter Zyons is af-genomen,

 

Al haer cieraet en heerlijckheyt;

 

Haer Vorsten vluchten, en sy schromen,

 

Als Herten, in een vreemder weyd':

 

Zijn ongeacht, als sonder kracht,

 

Voor des vervolgers wreede aengesicht,

 

Want al haer glants geheel vertreeden licht.

 

6. Ierusalem heeft sich verloopen,

 

En swaer gesondight voor den Heer,

 

Sy heeft nu gantsch geen schuyl-plaets oopen;

 

En hierom sucht sy noch te meer.

 

Sy is een Vrouw, eensaem vol rouw,

 

Jae die haer eerden achten haer onweert,

 

En in haer naecktheyt sy haer rugge keert.

 

7. ‘Als God sijn oordeel wil uyt-voeren,

 

‘Soo straft hy Steden en het Land:

 

‘Het onderst gaet hy boven roeren,

 

‘En bruyckt soo sijn gestrenge hand.

 

‘Dan komter ach! wee en geklagh,

 

‘De Vrienden dan geheel ter zyden staen,

 

‘En niemandt treckt sich der benauden aen.

 

8. Dit droef geschrey van Zyons Dochter,

 

Dat moet ons mee ter herten gaen,

 

Sy treurt gewis als een versochter,

 

Want sy met droefheyt is belaen.

 

Maer die nu treurt, en 't herte scheurt,

 

Verhooght God weer in hooge Majesteyt,

 

Schoon dat hy nu geheel verslagen leyt.