Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 73]

Tegen de eygen Liefde.

Stemme: Gelijck een Roosken teer, &c.

NArcissus in een Bron,
Sach zijn vergulde hayr,
Door 't spieg'len vande Son,
Daer hy verliefd op waer,
O schoon gesicht, Dat my ver-licht,
Seyd hy, o Godlijck wesen,
Ick sie dat in my is gesticht,
Een schepsel noyt vol-presen.

2 't Geen oyt Natura schonck,

Dat leeft in my alleen,
Mijn leven frisch en jongh,
Seer aerdighlijck besneen:
Bevallijck Beeld, dat in my teelt,
De Liefd en 't groot genoegen,
Ick sie dat my is mee gedeelt,
't Geen d'Hemel weet te voegen.

3 Maer ghy, o dwaese Kindt!

Dat op u schoonheydt siet,
Gelooft ghy zijt verblindt,
Ghy acht op deughde niet.
Dees schoonheyds schijn, is waen voor zijn,
En Eygen-Liefd is schandigh,
Sy brenght u self in smert en pijn,
En maeckt u onverstandigh.

[p. 74]

 

4 De eygen-Liefd is quaed,

 

En acht haer Naeste niet:

 

Als schoonheydt rasch vergaet,

 

Dan sietmen sijn verdriet.

 

De eygen Liefd, haer self gerieft,

 

Daer sy doch and'ren lastert:

 

Al wat sy doet dat is ondieft,

 

Om dat sy is verbastert.

 

 

 

5 De reden wijst dit uyt,

 

Dat hy is sot of dom,

 

Die nimmer valsch geluyt,

 

Kan hooren op sijn trom.

 

Het quaed is goed, en wat hy doet,

 

Daer schept hy in behagen:

 

Daer doch een redelijck gemoed

 

Een yder moet verdragen.

 

 

 

6 Narcissus acht hem schoon,

 

Dies wierd hy oock een bloem:

 

En kreegh soo voor sijn loon

 

Een krancke eygen-roem.

 

Ghy Vryers oock, zijt wind en roock;

 

Al schijndy hoogh geresen,

 

Soo u queld eygen Liefds gespoock,

 

Ghy sult Narcissus wesen.