Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 54]

De
Vrolijcke Stemmen,
Of
Stichtige Gedichten:
Om door een vermaeckelijcke stoffe een yegelijck tot op-merckinge der zeden te verwecken: ghenomen uyt de geoorloofde vrolijckheyt, en dagelijckse ondervindinge van des Werrelds verdorvenheyt.

Lentens Bloeme-Krans.

Stemme: Lente doet de Aerd ontluycken, &c.

LEnte die het soete leven,
Die de bloemkens en 't tapijt
Ons uyt uwen schoot komt geven,
Die ons soete jeughd verblijd:
In dees aengename tijd:
Dat het graesjen en het kruyd
Staen geciert in volle vreughd,
Daer ons hert is in verheughd,
Als ghy deelt u schoonheyt uyt.

Al de Beestjens komen boven,

Al de Pierkens kruypen voort:
't Vogeltjen, om Godt te loven,
Men soo geestigh quelen hoort,
En soo menigh lieflijck woord
Word gesproken hier en daer,
Inde schaduw van de blaen,
Als het hert wordt opgedaen:
Om Gods lof te bootsen nae.

[p. 55]

 

Al 't gedierte soeckt te paren

 

Met een over-soete lust,

 

Dan soo doet sich weer vergaren,

 

Wat de Winter heeft geblust:

 

't Vinckjen breyt sijn nest met rust,

 

D'eene lacht, en d'ander singht:

 

Daer is blaeten en kryoel,

 

Daer is queecken uyt de poel:

 

D'eene hipt, en d'ander springht.

 

 

 

Lieffelijcke blyde tyden,

 

Soete Kranskens van de min:

 

Wie sou sich doch niet verblijden,

 

Met een gantsch verheughde sin?

 

Wie sou niet het vuyl gewin

 

Laten varen, en bespien

 

Wat een uytgenomen lust,

 

Wat een blijdschap, wat een rust,

 

Godt ons over al laet sien?

 

 

 

Schout hier Godes wonder-wercken,

 

Die 't gesloten weer ontsluyt:

 

Wilt op sijnen zegen mercken,

 

En op dees gecierde Bruyt,

 

Die met loovers opgetuyt,

 

Die met goud en peerlen pronckt,

 

Die met purper en met groen

 

Kan haer schatten open doen,

 

Die ons vriendelijck belonckt.

 

 

 

‘Mensche, wilt de soete Lenten,

 

‘Oock ontsluyten van u hert:

 

‘Wilt op dese tacken enten

 

‘Deughd die noyt volpresen werd:

 

‘Dan soo suldy van de smert

 

‘Sijn bevrijt, en van de pijn:

 

‘Want de Deughd staet altijdt schoon,

 

‘Als een frissche Lauwer-kroon,

 

‘Die niet kan vertreden zijn.