Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  C8v]

Te veel is ongesond.

Nimium vbiq nocet

WAnneer men des Menschen leven kostelijck wil overloopen, so salmen bevinden dat de meeste mis-slagen begaen worden van te vele sich onderwonden, en de middel-mate te verre aen d'een zijde geset te hebben. Polydamus, die in groote achtinghe en sterckheyt was, en na dat hy vele Ridderlijcke daden uyt-gevoert hadde, heeft uyt groote vermetenheydt en hooghmoed eenen vallenden Berg met sijne schouderen willen onderstutten: maer hy is daer onder verplet en doodt gebleven: Soo varen meest alle Menschen die sich met al te sware saecken overladen. Daerom behoortmen het Geluck eerbiedighlijck te bejeghenen, en 't selve niet inden hooghsten top te setten. Dit heeft Horatius seer wel aen-gemerckt als hy sijnen Lucinium, de gulden middel-mate aen-prijst, wanneer hy seyd:

Bemind de gulde middel-maet,
En set ter zy den Hoofschen staet:
De stormen treffen 't steyl geberght,
En watter trots den Hemel terght.

[fol.  D1r]

 

Wat hoogh is lijdt te grooten last,

 

Waer 't rijsken buyght daer scheurt de mast.

 

De blixem tast Palleysen aen,

 

En laet de slechte hutten staen.

 

 

 

Nimium ubique nocet.

 

 

 

Wie 't zeyltjen hijst tot in den top,

 

En set bree-fock en blinden op:

 

En dan op storm noch buyen past,

 

Die wordt te onversiens verrast.

 

 

 

Fortunam reverenter habe.

 

 

 

Dus houdt u machtigh onder 't Land,

 

En leght by tijdts af 't staende wand:

 

't Is beter datm' aen 't roeyen slaet,

 

Eer Schip en Man te gronde gaet.

WIe dat sijn schouders verght een last te swaer om heffen,
Die worter door verdruckt en dapperlijck verplet;
Wie waent dat hy 't al weet, en alle dingh kan treffen
Die vint hem al te licht in 't ongeval beset.

Ghy siet dit geestigh beelt, den Kemel over-laden,

Gedruckt van 't wichtigh pack en al te swaren last:
Hy gaept na d'aessem toe, en hijght van sijne quaden,
En siet hoe 't moedigh hert sijn meester heeft verrast.
‘Te veel is ongesond, soo d'Oude voormaels spraken,
‘Te weynigh houd geen maet. Siet eens een deftigh Man,
‘Die soeckt de rechte maet in alle dingh te raken,
‘Geluckigh die 't geluck van verre groeten kan.

‘Dat yeder een sijn staet met oordeel wist te wegen,

‘En wicken eer hy 't waeght, al 't geen hy nam ter hand:
‘Die vond hem niet soo haest beslommert en verlegen,
‘En speelden banckerot als Calis achter Land.