Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  B5v]

't Is al geen Goud datter blinckt.

flos marcidus, et carnalis cupiditas

WAt de vleeslijcke Wellust voor eygenschap heeft, hebben vele Outvaders met verscheyden gelijckenissen verklaert: d'eene heeftse by een verwelcklijcke bloeme vergeleken, d'ander by pillen die van buyten vergult en versuyckert, maer van binnen vol bittre medicyne steken: Andere by een jeuckerige schurfte, waer van men de smerte gevoelt naer 't krauwen: Andere by appelen die van buyten schoon en binnen vol stanx zijn: Andere by een lieflijck aes dat een doodlijck angel verborgen heeft &c. in somma, sy hebben haer afgeschildert datse haer schoon en lieflijck vertoont, maer dat de nae-smaeck is als een bittere galle. Horatius seydt, veracht de Wellust, want sy is niet waert datmen die tot schade soo dier sal koopen. Gregorius seght: de suster van Wellust is Droefheyd, waerom oock Hieronymus niet qualijck daer by voegt, wanneer de Wellust volbracht is dan brenghtse berouw mede. Seneca vermaent sijnen Lucilium, en seydt: roey doch voor al de Wellusten uyt, en houtse als de moordenaers, die ons op den wegh vriendlijck bejegenen, op datse ons met goede gelegentheyt mogen vermoorden. Boëtius seght: dit heeft de Wellust in, datse is als de Bye, die haer wil gebruycken, die steecktse en priemtse met hare ver-

[fol.  B6r]

gifte angel. Waerom doch, seght Ovidius, wildy dese Feexe beminnen, die u maer soeckt te verraden? De Oude maelden de Wellust af datse een kloot met twee vleugels in haer handt hadde, gaende in een smalle wegh vol bloemen en roosen waer dat een yselijcke steylte ter syden lagh, alles om daer mede uyt te drucken, datse wel lieflijck schijnt, maer sorghlijck was en haestigh verdween. so dat haer wellust maer een snel-lust magh geheeten worden, die welcke ons in 't gevaer brenght van te storten in onsen ondergangh.

Ick sach, ick sach de Wellust aen,
Ick sachse als een bloeme staen:
Ick seyde wat een schoon gelaet!
Wat purpur in haer kaexkens staet!
Ick sagh weerom, ick vantse niet:
Sy was vervlogen eermen 't siet.
O, seyd ick, sal dit wellust zijn?
Soo acht ick waen noch valsche schijn.

AL stady schoon en vlamt, en pronckt met hondert oogen
Als 't goudt, of een turkoys, als 't silver of corael:
Al bloost de schoone bloem, met purper overtogen,
Al staetse als een roos in een vergulde sael.

Haer glantz is al te broos sy leyter haest vertreden,

Wanneer een soel ghevlas versluyt haer schoone pronck:
Wanneer een heete brandt verschroockt haer schoonigheden,
Dan leyd sy gantsch veracht, die soo hoovaerdigh blonck.

De Wereld is een bloem met opgepronckte peerlen,

Die door een toovery verleyt de domme jeughd,
Sy doet dat swack verstandt na hare schoonheydt dweerlen,
Door 't wanen van'de lust en d'ingebeelde vreughd.

't Zijn pillen vol van roet, met Candy overstreken:

't Zijn appels als corael, en binnen vol van stanck:
't Zijn vincken onder 't net, seer listelijck gesteken:
En uyt een gulde kop is 't een vergifte dranck.

Ghy teederlijcke spruyt, die sachtjens wordt gedreven,

Door 't leyden van u oogh, van d'een of d'ander Cust,
Set Wellust doch ter sy: verschoont u jonge leven,
Behoud een vrome siel, en soeckt in Gode lust.