Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  B1v]

In weelden siet toe.

Victi Victori suo gratutantur

SEsostris, een Koning van Egypten, die door sijne strijdbaerheyd andere omliggende Koningen hadde t'onder-gebracht, liet hem, door een op-geblasen hooghmoed, van die selve trecken, en in triumphe om-heer voeren, doch wierde door een treffelijcke antwoorde van het rollen der raden, en 't keeren der Fortuyne overtuyght, die selve op haer vrye voeten te stellen. Dit behoorde yder een leeringhe te wesen, dat hy 't geluck niet te seer soude vertrouwen, dan des Wereldts saken zijn veranderlijk en de Fortuyne is ongestadig die haest het onderste boven, en 't bovenste onder kan keeren, en datmen van hare gladde wielen lichtlijck kan af-slibberen. sy laet haer in gene plaetse sluyten, maer vliegt nu hier, dan daer, lichtvaerdig dryvende, &c.

Wie op 't Geluck te vele steunt,

Heeft op te krancken riet geleunt:
't Is wanckel, rond, en slibber-glad,
Het draeyt en keert gelijck een rad:
Wat onder is, raeckt op den top,
Wat boven is, verkneust den kop.

[fol.  B2r]

 

't Is in een oogenblick verkeert:

 

De trotse word te haest verneert.

 

't Verslagen rijst weer na de Lucht,

 

't Verheven geeft sich op de vlucht:

 

En menght het alles onder een,

 

Het kleyn wort groot, en 't groot wort kleen,

 

En 't lot (een yeder op-geleydt)

 

Rolt altijdt sonder onderscheyd.

 

Dus niemandt stel sijn hoop te seer,

 

Op 's Wereldts staet, op macht en eer,

 

Want Godes straf vlieght als een wind,

 

Die al der Grooten trots verslind.

OF ghy Sesostris praelt en pratsich komt gereden,
V schaduw is alleens; ghy zijt die zelve man:
Of ghy de Princen toomt, als Rossen en vertreden
Hebt hare heerschappy siet eens hoe 't keeren kan?

Gedenckt hoe 't Avontuur met licht gewieckte vlercken,

Den eenen nu verheft, en d'ander stort te neer:
Dat nimmermeer u doen en ongebonden wercken,
Staen aen u eygen wil, maer aen een grooter Heer.

Siet hier des Koninghs oogh eens letten op de wielen,

Hoe 't eene sich verheft, en 't ander neder daelt:
Hoe alle tijdt de smert volght stadigh op de hielen,
En d'hooghmoed selfs de straf op haeren halse haelt.

Sesostris die daer sagh, des Koninghs oogen staren,

Sprack met een trotse sin: waerom hy sijn gesicht
Op sijn verheven koets dorst spieglen en verklaren?
Omdat (seyd hy) soo haest het onderst' boven licht.

Ick sie de raders aen, ick sie die omgedreven,

Wat boven is verneert, wat onder is verheft:
Ick sie wat eertijds was, wat eertijdts was verheven,
Dat leyter weer vertreen, en van de Nood getreft.

Dees antwoort 's Konings hert beroert met grooter vresen,

Dat hy den Vorsten voorts op vrye voeten stelt:
En denckt in sijn gemoedt: ‘Niet blijfter in sijn wesen,
‘'t Vertreden grasjen klimt, en d' Eycke wordt gevelt.