Versoeck des Dichters, aen allen den genen die 't eenighsins mach aen-gaen.
WY leven nu in sulcke eene afgunstighe Eeuwe, datmen by na, niet aengenaems voor den dagh mach brengen, 't en zy dat het te voren met een Lijf-wacht van Hellebardiers en Trawanten beset zy, of met een stercke borstweeringe van Privilegien bevestight: Evenwel, verstout sich noch de afgunstigheyd, en tast oock aen de uytmuntenste-Hoogheden, en dringht midden door de Hellebaerden, Spiessen en Privilegien. Om dese dan eenighsins in haeren loop te stutten, wil ick alleene versoecken en vriendlijck bidden, dat de redelijckheydt mach soo vele plaetse vinden, datse my mijne Geneuchtjes en Vrolijckheytjes niet willen misgunnen maer laten die selve vry en vranck passeren, te meer, niemandt hier aen yet eyghens heeft, alsoo die uyt onsen eyghen Thuyn gepluckt, en van onse bloemkens te samen geset, en tot niemands schaede of nadeel zijn uyt-gegeven. Indien U. E. dese behaeghlijck zijn, wy konnen, met Gods genade, die selve vercieren, verplanten, vermeeren, nae dat het ons sal goet duncken. Niemandt maeye dan, daer hy niet heeft gesaeyt, maer late dit aen sijnen eyghen Heere, die, tot uwen dienste, u van harten alles goets wenscht.
Auteursrechtvrij