Mijn tegenstem

Gedichten 1966-1973

[p. 21]

15-17

Zelfs de dood zal mij niet loven
Geen woord verklaren hoe de enkeling,
Dit gebaar van uur tot uur
Zijn afdruk laat tussen kwaad en goed.

Ik stel vast, levend of niet -
Want beide verklaringen zijn mogelijk -
Ik beschrijf wat ik geloof
En trouw en laf zijn ook de motieven veelvuldig.
Aldus ik,
Mijn rustplaats werd niet bevestigd
Haar ruïnen nooit bezocht.
Aldus de stad.

Wat voorbij is ligt besloten, bewaard
Of wreed verspreid.

[p. 22]

 

Waar sta ik nu in dit dorre, gezegende land?

 

 

 

Dit keer zal niemand worden teleurgesteld,

 

Wordt daaruit begrepen wat hier niet meespreekt.

 

Gewapend met illusies, gewapend

 

O zwaan, o neger.

 

 

 

En na de moeite van de man komt de benaming,

 

In overeenstemming. Men vertaalt,

 

En vochtrijk, van gelijke natuur

 

Wat ook dier betekent.

 

Iedere dag in zovele angsten

 

Men maakt het kort om alles te zeggen:

 

Het trillen van twee duiven

 

Het bloeden van de haan.

[p. 23]

 

Zoals de listige, de nar

 

Of zij die nooit wisten, voor wie niets was

 

Naam had noch voorbeeld.

 

Voor wie gingen, waarvan men zegt:

 

‘Zij zijn eindelijk goed terecht gekomen.’

 

Hij die aanmaant, hij die gebruikt

 

In vele vluchten, zijn muskaat

 

Zijn jongelingen kiest en rustend als een god

 

Als de bedrogen vader, volleerd als maagd

 

De waarheid betreedt.

 

 

 

Zoals ik de eerste aanvaardde maar niet de tweede.

 

Of de beginletter.